Patiënt

Ik ben een patiënt.

Je moet constant van jut naar jaar. Hier een onderzoek, daar een onderzoek. Mensen zitten non-stop aan je lijf. Je moet geregeld in je blootje in een ziekenhuisschortje en dat wordt zo nodig opzij getrokken. Eens links liggen, dat je poep zichtbaar wordt. Eens recht en dan lig je daar met je vanvoren bloot. Je wordt veel te vaak doorzeefd door naalden. Krijgt iets in je anus (ook veel te vaak). Of je neus. Of je moet iets vies drinken of een heleboel pillen slikken. Er worden zakjes op je geplakt om je lichaamssappen op te vangen. Je slipje wordt op tijd en stond naar onder geschoven om die littekens goed te kunnen bekijken. Je bloeddruk wordt gemeten. Een thermometer wordt achter je oor gehouden. Je zakje van je stoma gaat er weer eens af. De andere kant van je buik wordt dan ook ineens geïnspecteerd. Plakkers worden geplakt. En weer afgetrokken. Ontsmettingsalcohol wordt gewreven. Je krijgt een spuit hier. En dan weer daar.

Pas op. Alles gebeurt met het nodige respect. Ze leggen uit wat ze gaan doen en wat ze aan het doen zijn. Wat er gaat komen en wat er met de afnames gaat gebeuren en soms zeggen ze zelfs wat de resultaten van de testen zijn.

Maar toch raken de handen aan, kijken de ogen, wordt er met je gedaan wat nodig is. Je bent een lijf. Een onderzoeksobject. Dat opdrachtjes moet vervullen om zo juist mogelijke beelden te maken zodat de resultaten zo goed mogelijk interpreteerbaar zijn.

Het ziekenhuis is mijn tweede thuis. Maar geen warm nest. Hoewel ik nog geen enkele verpleging of dokter ben tegen gekomen die koel en afstandelijk is. Ze zijn allemaal warm en zacht.