Een cruise met de ark der verbeelding
Gestaag loopt het schip vol. Twee olifanten tonen duidelijke overeenkomsten. Het lukt amper om ze van elkaar te onderscheiden, ware het niet dat de ene slurf net iets langer is dan de andere. Ze ruziën onderling wat met elkaar. 'Hou op met dat getetter over wie de taartschep mee zou nemen. We gaan geen gebak eten, we zijn dik zat!' Uit het gebekslurf maak ik op dat het hier broer en zus betreft. Na een goedkeurend knikje van me stampen ze door.
Twee giraffen volgen. Ze hebben ook wat van elkaar weg, maar het lengteverschil vertelt me dat ik hier te maken heb met ouder en kind. Het blijken moeder en zoon te zijn.
'Wij hebben weken reikhalzend uitgekeken naar deze dag,' laat moeder giraf mij weten, een lichte verontschuldiging gaat daarachter schuil. Alsof ze zich schaamt voor hun lange nekken. Ik heet ze van harte welkom en wens ze veel plezier op hun cruise.
Tuffend nadert een locomotief, hij heeft een wagonnetje achter zich aanhangen. Dit kan echt niet. Niet dat het schip het niet aan zou kunnen, maar de instructies om naast de kapitein en mijzelf enkel dieren toe te staan aan dek te komen, doet me het treinstel een halt toe te roepen.
'Sorry, ik moet u de toegang weigeren.' Een fikse hoeveelheid stoom ontsnapt uit zijn oren. De locomotief is zwaar teleurgesteld, om het leed enigszins te verzachten reik ik hem, ter voorkoming van algehele stoomleegloop, mijn koptelefoon aan.
