Vervolg op
Deel 1: Tigra https://yoo.rs/sigrid.clinckaert/blog/tigra-1462446520.html
Deel 2: Ratje https://yoo.rs/sigrid.clinckaert/blog/ratje-1462627974.html
Deel 3: De mannen van de radio https://yoo.rs/sigrid.clinckaert/blog/de-mannen-van-de-radio-1462914039.html
Natacha begaf zich richting de keuken.
Ze had zin in een snack.
Het was zaterdag, en ze had niet meteen plannen voor die avond.
Haar vader zat aan de keukentafel met een kop koffie.
Hij wenkte haar.
"Tach, we moeten even praten."
Ze haalde haar schouders op, nam een flesje cola light uit de koelkast en ging recht tegenover haar vader aan tafel zitten.
"School heeft gebeld, je bent een hele week niet geweest."
Ze zuchtte.
"Ik ben 18 pap, ik ben gestopt met school."
"Wat ga je nu doen dan?"
"Weetniet, gewoon, werk zoeken, je niet voor de voeten lopen, zoals gewoonlijk." antwoordde ze.
"Wat voor werk dan? Zonder diploma? En waar heb je de hele week uitgehangen?"
"Ik vind wel wat pap, geen zorgen. En overal en nergens, zoals altijd, net als jij."
Ze hoorde hem nog zuchten terwijl ze terug naar de koelkast liep om een sandwich klaar te maken.
"Jij ook wat?" vroeg ze nog. Hij antwoordde niet.
Hij had niet te klagen, telkens er computerwerk nodig was voor de zaak had hij maar een briefje achter te laten en het was altijd gebeurd tegen de volgende keer dat ie terug thuis was.
Wat moet het hem dan uitmaken of ze school liep, of iets anders deed.
Ze was inderdaad niet meer teruggekeerd naar school zodra ze 18 was geworden.
Misschien had ze daar eerst iemand van moeten verwittigen? Niet aan gedacht.
Wat zou ze nu eigenlijk gaan doen? Ze had terwijl al een paar dagen in een tea room er op zitten maar het was haar ding niet. Of eerder haar omgeving niet. Ze had instructies gekregen om wanneer cola light op was gewoon bij te vullen met gewone cola - het was er allemaal met grote plastic flessen van de aldi te doen die in cola glazen werden gegoten - water werd gewoon uit de kraan gevuld in een spa glas uit het zicht van de klanten, en alle restjes vanop de borden werden in een grote kom geschraapt om de maaltijdsoep van morgen mee te mixen.
Ze vond het gewoonweg een marginale bedoening, en had zich dan ook in enkele interimkantoren ingeschreven om iets anders te kunnen vinden.
Zover echter nog geen resultaat.
Zonder diploma wist ze dat het best lastig zou kunnen worden. En het was niet meteen de leerstof die ze moe was.
Die klassen waren er gewoon te veel aan.
Die klassen met al die onnozele pesterige tieners.
Die barbiepoppen met hun perfecte figuurtjes.
De puistekoppen van jongens die hun bal telkens weer perfect richting haar hoofd of rug wisten te mikken.
De jongere klassen die met krijt de omvang van haar kont hadden getekend terwijl ze op een bank zat.
Het continue gegrinnik.
De walvisgrappen tijdens de zwemles.
Ze was ze meer dan beu.
In 6 jaar tijd had ze 4 verschillende scholen gehad.
Ene keer was ze veranderd omdat ze met een B-attest van richting moest veranderen naar een richting die ze daar niet hadden.
Ene keer was ze buiten gegooid, omdat ze een jongen die haar al een hele dag aan het pesten was een duw richting het raam had gegeven... terwijl ie in een stoel op wieltjes zat - zoals iedereen in die klas. Als die klas niet op het gelijkvloers was geweest had ze wel eens moord op haar strafblad hebben kunnen staan.. want dat raam was duidelijk niet zo sterk geweest als ze had gedacht.
En zo was ze op het KTA terecht gekomen, waar ze iemand had leren kennen die net zo een buitenbeentje was als zij.
Toen heeft ze wel het gekste jaar van haar leven beleefd.
Van drank tot drugs, alles had ie haar leren kennen.
En aan alles wist ie te raken.
Dat contact is verwaterd toen er in een kraakpand een situatie uit de hand is gelopen.
Een van de jongens had iets verkeerd ingenomen, en begon te schokken en te kokhalzen.
Zij was toen 16 en maakte dat ze wegkwam.
Die jongen heeft het toen niet overleefd. Er werd ook nooit meer over gesproken.
Maar ze dacht er af en toe wel nog aan, zoals nu.
Het bracht ook de herinnering aan Ratje weer vers terug, net zoals het schuldgevoel.
Toen is het contact met die vriend ineens serieus verwaterd. Ze wou dit toen al geen tweede keer meer meemaken.
En bleef vanaf toen ook zelf van de pillen af.
Het jaar erna moest ze toch terug naar een andere school, want ze hadden er niet alle graden.
En zo was ze terug alleen.
Dat was ze weer een heel jaar geweest.
Dat wou ze echt niet meer.
Al was het dat ze haar toekomst vergooide, al was het dat ze maar moest pakken wat ze krijgen kon.
Ze kregen haar echt niet vrijwillig terug de klas in nu ze legaal niet meer moest.
Ze had haar tijd uitgezeten.
Het was genoeg geweest.
De achterdeur sloeg open.
"Hey, je antwoordt niet online"
Sik3!
"Waar ben je zo aan aan het denken?" Vroeg hij.
"Nergens aan, nam me hier net een sandwich, jij ook eentje?"
"Neen dank je, laten we gaan voor iemand ons ziet en je mag uitleggen waarom je ineens de deur uitgaat."
Hij gaf haar een knipoog.
"Ik wil je trouwens aan iemand voorstellen" zei ie.
"Oh? Heb je een nieuw vriendinnetje?"
"Yep, maar als ze jou niet onder tafel kan drinken is ze te min voor me. Dus jas aan en volgen!"
Ze trok haar jas aan, volgde hem, en deed de deur achter zich dicht.
Volgende: https://yoo.rs/sigrid.clinckaert/blog/demeter-1462995797.html
