Mijn hart slaat een slag over en haalt dat daarna bonkend in. Heel voorzichtig draai ik mijn hoofd om. Ik zie een gestalte, maar het is te donker om meteen te zien wie het is.
‘Heb ik je laten schrikken?’
Mijn vrouw! Altijd van dit soort grappen! Opluchting en ergernis strijden om de voorrang.
‘Lekker hoor!’ antwoord ik wat mat.
‘Ja dus!’ Ik hoor haar giechelende lachje. ‘Nou, wat vind je ervan?’
‘Waarvan?’
‘Nou, van dit winkelpand natuurlijk.’
Ik kijk schattend om me heen. ‘Als het maar wat lichter zou zijn.’
‘Sorry, het licht is afgesloten en ik heb geen lucifers bij me.’
‘Ik heb een aansteker.’ Ik laat een vlammetje oplichten, dat flakkerend iets prijs geeft van de ruimte waarin we ons bevinden.
‘En?’
‘Het lijkt me heel geschikt. En verschillende ruimtes, dus we kunnen alles doen wat we op ons programma hebben staan.’
‘Dat dacht ik ook. We zouden fakkels langs de muren kunnen doen.’
‘En op die toonbank misschien wat van die versleten tafelkleedjes.’
‘Misschien ook wat maskers? Met die oplichtende tandpasta-tandjes?’
Ik knik, in dat blauwe licht worden die tandjes extra fel verlicht. Voor het griezelige effect is dat het mooiste. En natuurlijk hier en daar wat troep langs de kanten. Het is allemaal sfeerverhogend.
‘En voor het bloederige effect zorgen we voor yoghurt met aardbeienjam. Heel veel aardbeienjam. Dat is nog lekker ook.’
‘Precies.’
‘Ik zie het wel zitten, dit is een ideale plek!’
We knikken beiden instemmend. Stoffig, verlaten en een tikkeltje griezelig en geheimzinnig. Beter kan haast niet voor het griezelfeestje van onze kaartclub.
‘Waarom heb jij trouwens die schaar in je hand?’
‘Jij heb die nieuwe trui aangedaan vandaag. Ik snap niet dat jij dat niet voelt, maar ik kan er niet meer tegen.’
Ze grijpt in mijn nek en met een snelle beweging knipt ze het altijd omhoog stekende labeltje van mijn nieuwe trui af.
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: pixabay
Geschreven in deze uitdaging:
