Het wordt steeds moeilijker voor mij om hier in te loggen en actief deel te nemen.
Vaak laden posts ook niet of niet meer dan 7 van de recente blogs. Bij het overzicht van de volgers soms wat meer.
Sorry, als ik dus niet meer overal op kan reageren. Het leven van een mobiele blogger in de 21ste eeuw gaat niet over rozen.
Op Steem kan ik inloggen en eigenlijk verbaast mij dat. Het voordeel is dat mijn Engels vooruit gaat ook dankzij tips en trucs en het steeds makkelijker wordt in over elk trefwooord iets te schrijven. Jammer genoeg schieten de verhalen er wel in, de korte verhalen en sprookjes waar ik zo van hou.
Het vrij schrijven op Steem is 5 minuten, dat is dus wel te doen en er is nu ook een Duitste variant opgezet. Het was niet de bedoeling om hieraan deel te nemen, maar ik werd gesnapt toen ik ergens in het Duits reageerde.
Op dag 2 heb ik een stukje geschreven en beide trefwoorden maar gebruikt. Elke dag lukt mij niet en ik wacht ook nog op mijn ziekenhuisopnames (volgende week is het zover) en daarvoor moet ik nog een en ander regelen.
Bijvoorbeeld het probleem van het nieuwe relais dat mijn ruitenwissers weer laat stoppen maar er wel voor zorgt dat autoruitverwarming, airco en ventilatie binnen de auto het niet meer doet en de zekeringen gelijk kapot springen zodra ik ze vervang.
Ook moet ik nog wat in huis halen voor de kinderen voor als ik er niet ben. Als ik terug ben ga ik ook de hond ophalen bij mijn dochter. Zij heeft tot nu toe nog medicijnen, is levendig en haalt samen met haar herder 'rottigheid' uit. Dat klinkt wel gezond.
Wir haben es geschafft (Steem bijdrage)
"Mensch, schau Dich erstmal an wie es aussieht. Du brauchst ja nicht sofort zu entscheiden ob du reinziehst."
Nichts so schlimm als der Mensch der sich nicht entscheiden kann. Er zögert und ganz ehrlich am liebsten würde ich ihn...
"Es sieht nicht so aus wie ich es gewohn bin. Alles ist so..."
"Was so?"
"...so modern."
Modern, spinnt er?
"Du, hör mich mal zu. Die Baustil ist auch gotisch und das ist bestimmt nicht modern. Es ist ein ein Meisterwerk und Kunst gibt es dort auch. Hast du endlich dein eigenes Museum zuhause."
Begeistert sehe ich ihn an.
"Und wann kommen die Besucher?"
"Zwischen 6 und 21 Uhr."
"Das ist mir wirklich zu viel. Ich brauche meine Ruhe. In Paris.."
"Jetzt reicht es mir! Hör auf zu meckern. Paris ist schluß. Die Notre Dame gibt es nicht mehr! Hier gibt es auch einen Turm und die Stadt ist richtig toll."
"Und wo lebst du?"
"Das habe ich doch schon erzählt, nicht so ganz weit weg in Holland. Grenze gibt es nicht mir, wir sind eine große Familie."
"Gibt es dort keinen Dom?"
" Ja schon, in Utrecht. Die St. Martin Kathedrale, ist aber weniger geliebt glaube ich, nur Selbstmörder sind gerne dort."
Langsam erscheint einen Lach aufs Gesicht. Am nächtsten Tag sind wir da, der Glöckner von Notre Dame hat ein neues zuhause gefunden.
De foto is van pixabay.com.
Het verhaal is mijn bijdrage aan de Duitstalige versie van vrij schrijven om te helpen dit van de grond te krijgen.
Het geplaatste verhaal is nog wat aangepast.
