Met een schok werd hij wakker, even wist hij niet waar hij was. Wat was dat toch voor kabaal en wat een bende om hem heen. Hij lag net zo lekker, echt veel zin om op te staan had hij niet, maar de nieuwsgierigheid won het van zijn warme bed. Waren er soms inbrekers?
- Vooruit schiet eens op jij, als we ons niet haasten dan kunnen we het wel vergeten. Inpakken en wegwezen, was de opdracht! Hij had er genoeg van steeds op dat slome wijf te moeten wachten. Hoe moeilijk kon het zijn om een onderbroek, stel sokken en tandenborstel in een tas te flikkeren. Paspoort en zonnebril voor de zekerheid mee, de pinpas en klaar. Vol afschuw stond hij naar de bende en hoeveelheid tassen te kijken die zij op een hoop had gezet. Hij trok nog een blikje bier open. Met die miep was het niets en zou het ook nooit wat worden.
- Als je maar weet dat ik al die zooi niet ga dragen, voegde hij er aan toe.
- Ik kan niet zo snel, zei zij en wat moeten we dan met Kareltje? We kunnen hem toch niet zomaar achterlaten omdat jij een wintersportvakantie voor twee personen hebt gewonnen? Ik bedoel... waar moet hij heen, we kunnen hem toch niet ..., ze barstte in tranen uit.
Vol afschuw keek hij haar aan. Erg aantrekkelijk zag zij er normaal gesproken al niet uit, maar nu was zij helemaal het aanzien niet waard met die kop vol rooie vlekken. Hij smeet zijn lege bierblikje woest door de kamer en trok het volgende open.
- Hou alsjeblieft op met dat gegrien. Laat Kareltje maar lekker thuis, die redt zich wel. Hij slaapt, vreet en drinkt alleen maar, geen hond die op hem wil passen. Mee gaat hij niet, dan kan ik de vakantie wel op mijn buik schrijven!
Hij nam nog een paar flinke slokken van zijn bier.
Even was het stil, niemand zei wat, je kon een speld horen vallen. Toen viel zijn oog op Kareltje, die nog steeds vol verbazing naar de rommel stond te kijken.
- Kareltje, brulde hij, niemand gaat mijn lang gewenste vakantie verzieken. Als een dolle stier rende hij op Kareltje af, die het van schrik op een krijsen zette.
Hij zag de reusachtige kerel op zich afkomen, het van woede verwrongen gezicht, de gigantische handen... er volgde een luide klap... glasgerinkel... het bierblikje lag er verfrommeld bij, van de glazen koffietafel was niet veel meer over.
- Kom maar Kareltje, zei zij. Ze pakte de angstige rat op en zette hem op haar schouder, ik denk dat de baas alleen op vakantie gaat.
Laat je ook eens uitdagen!
Dit verhaal doet mee aan de #schrijfuitdaging-januari-2019 van #Hans-van-Gemert. Het lukt mij niet om zijn blog in te lezen.
De foto is van pixabay.com
