Een #turboverhaal over #trollen en meer. Alle delen bij elkaar zijn een #sprookje van #walnoot tot #wasknijper.
"Leuke” verrassing weer", zei zij pinnig. Het doosje, die bescheten kabouter, mijn auto in de hens... je wordt bedankt!" Woest rommelde zij in haar rugzak en smeet de waslijn en rest plakband er uit en gaf een trap tegen de doos waarin de kabouter er nog steeds als versteend bij stond. Het leek hem beter even te zwijgen.
"Gedane zaken nemen geen keer", zei Eric. "Heb je dat doosje nu al? Ik zorg voor de steen en het eten. Morgenochtend 9 uur is het zover, je zult zien dat het piekfijn voor elkaar komt. Leuk of niet Trollenland rekent nu ook op jou."
Zij zocht koortsachtig verder. Waar was het doosje? Onder haar deken lag het ook niet. Wie had het gepakt? Ze keek naar de kabouter. "Is die gast wel te vertrouwen", vroeg zij een hoofdbeweging richting kabouter makend.
Wantrouwig liep ze naar de doos en keek er in. "Hoe komt hij aan die lantaarn, hij had toch een camera in zijn hand?"
"Hij is geen standaard kabouter," zei Eric "maar een magische kol of toverkol, hoe je het ook noemen wilt. Hij verandert in wat hij ziet, wat hem bevalt of hoe het uitkomt."
"Onbetrouwbaar dus", stelde zij vast, "heeft hij die steen nog of heeft hij die in de eerste de beste afvalemmer gesmeten?"
"Ik heb hem veilig weggelegd net als het doosje", klonk het vanuit de doos. "Kijk eens aan", zei zij, "er zit nog leven in en hij heeft nog lange vingers ook. Waar heb je mijn doosje opgeborgen als ik vragen mag?"
"In de kamer met het verkeersbord op de deur", zei hij, een lichtflits volgde en een vlammend gedaante stond in de kamer.
"Ik haal het wel even op en dan kunnen jullie alvast samen wat eten".
Voor Eric of zij nog een antwoord konden geven was de kol verdwenen.
"Genoeg kolder voor een dag", zei Eric somber, laten we inderdaad maar wat gaan eten. Daarna bespreken wij wat we verder gaan doen".
Eric was nog steeds een goede kok, zij aten en genoten in stilte. "Je weet inmiddels waarom ik je heb laten komen", zei hij, “jij bent de enige die ik dit toevertrouw. Ik kon het je niet schrijven, je moest het eerst zien."
"Gezien heb ik inmiddels genoeg", zei zij, "hoe nu verder?"
"Met hulp van het doosje en de steen warmen we Trollenland op. Alleen dan is er kans op leven voor iedereen. Zij die om ons heen stonden zijn de sleutel en weten wat te doen. Blijf je?"
Wil je ook meedoen aan een schrijfuitdaging in december kijk dan bij de blogs hieronder.
