“Hoe kon je?” Ik houd het pistool op haar gericht.

Ze kijk me aan. “Ik kon het je niet vertellen. Het had alles gecompliceerd gemaakt.”

“Je vindt het verzwijgen dat ik een kind heb, eenvoudig dan?” Ik wip van de ene voet op de andere. Ze merkt het als ik nerveus word.

We zwijgen allebei. Vier jaar geleden, na een stormachtige ontmoeting op de trein waren we meteen het bed in gedoken. Zij besliste zomaar dat we elkaar nooit meer zouden zien.

Loading full article...

Spannend begin!
Els Vergaerde Recht in de actie beginnen... en zelf niet weten waar je zou uitkomen. Dat wou ik eens proberen.
Kort door de bocht... kind zonder moeder, vader in het gevang, opgroeien bij pleeggezinnen en voor eeuwig gebroken. Bedankt pa
wakeupkitty Dat is inderdaad eeg. Gelukkig kan in verhalen alles.
Heel spannend!
Hans van Gemert Dank je. Een nieuw genre voor mij...
Spannend. Vlot geschreven.
Miranda Tabor Er is al een vervolg. In 140 woorden.