1
Goh, wat leuk…we hebben ‘ineens’ een groepsapp, nou ja ineens, het is natuurlijk niet zonder reden.
Helaas hoort die verschrikkelijk overheersende Corona nog steeds niet tot ons verleden.
Nee, helaas spreken we nog steeds niet de woorden: “Goh, weet je nog…2020, dat jaar ga ik nooit meer vergeten."
Nee, helaas zijn deze woorden nog heel ver weg en het lijkt onvoorstelbaar, maar echt heel de wereld heeft straks van deze virale dictator geweten.
Wat zeg ik? “Straks…”
Nee man, dat is nu al gaande, het is een verspreiding wereldwijd en het lijkt bijna niet meer te stoppen, maar gelukkig is dàt niet waar.
Nee, we houden moed, maar eerlijk is eerlijk…als we later terug mogen kijken, dan is 2020 een verschrikkelijk jaar.
Het is te stoppen, maar hoe lang en hoeveel levens Corona nog zal nemen, dat zijn vooralsnog pijnlijke en open vragen.
En juist daarom is het nu zo mooi, om deze strijd SAMEN TE DRAGEN.
Ik werk al 30 jaar bij de baas, de SVRZ op Tholen.
Ik werk over het algemeen zelfstanding op groepen en hou mij voor mijn collega’s best wel wat verscholen.
Niet bewust hoor, absoluut niet, ik zou best wel wat meer contacten op de werkvloer willen ervaren.
Maar goed, mijn werk laat dat niet toe en zo werk ik nu al jaaaaaaaaren.
Ik kan ‘mijn eigen’ bezoekers op dit moment niet ontvangen, alles zit potdicht.
Ik mis ze verschrikkelijk, bedankt Corona, bedankt (maar niet heus) dat jij dit hebt aangericht.
Ik probeer tegenwoordig wat meer óm te denken.
Het is heel heilzaam om juist het positieve aandacht te schenken.
En daarom kan ik de groepsapp JUIST NU enorm waarderen.
Goh, wat heb ik fijne collega’s en wat kan ik nog veel van hen leren.
Onze groep is altijd wel hecht geweest, we springen echt al jaren voor elkaar in de bres.
Maar toch, nu door die stomme Corona krijgen we allen nog een soort van levensles.
Heel bijzonder, tenminste zo mag ik de afgelopen weken ervaren.
Bedankt lieve collega’s, bedankt voor jullie steun en input, we zitten op een woeste zee, maar wij, TEAM WELZIJN wij blijven ‘varen’.
We hebben nog nooit zoveel met elkaar gesproken, we hebben nog nooit zoveel naar elkaar geschreven.
En dat alles om onze bewoners, ondanks Corona toch een mooie tijd te geven.
Ja, we proberen een stukje leegte, gevuld door onzekerheid en gemis te vervangen door ontspanning, aandacht en plezier.
We proberen een klein lichtje te zijn voor onze ouderen en als dit alles achter de rug is…dan drink ik heel graag, samen met jullie een lekker potje Duvel bier…
PROOST
door: Een Stem van Gedachten / Angeliena Huis
www.angelienahuis.nl / info@angelienahuis.nl
Gedicht nummer 2...n.a.v. het bericht: "Kinderen tekenen voor ouderen"
Gedicht nummer 3...n.a.v. het bericht: "Coronacrisis laat zien dat werken ook anders kan"
Gedicht nummer 4...n.a.v. het bericht: "Als je voornaam ineens wereldnieuws is"
Gedicht nummer 5…n.a.v. het bericht: “Knuffelen wordt gemist”
Gedicht nummer 6…n.a.v. het bericht: “Massaal digitaal”
Tags: #omdenken #ouderenzorg
Helaas hoort die verschrikkelijk overheersende Corona nog steeds niet tot ons verleden.
Nee, helaas spreken we nog steeds niet de woorden: “Goh, weet je nog…2020, dat jaar ga ik nooit meer vergeten."
Nee, helaas zijn deze woorden nog heel ver weg en het lijkt onvoorstelbaar, maar echt heel de wereld heeft straks van deze virale dictator geweten.
Wat zeg ik? “Straks…”
Nee man, dat is nu al gaande, het is een verspreiding wereldwijd en het lijkt bijna niet meer te stoppen, maar gelukkig is dàt niet waar.
Nee, we houden moed, maar eerlijk is eerlijk…als we later terug mogen kijken, dan is 2020 een verschrikkelijk jaar.
Het is te stoppen, maar hoe lang en hoeveel levens Corona nog zal nemen, dat zijn vooralsnog pijnlijke en open vragen.
En juist daarom is het nu zo mooi, om deze strijd SAMEN TE DRAGEN.
Ik werk al 30 jaar bij de baas, de SVRZ op Tholen.
Ik werk over het algemeen zelfstanding op groepen en hou mij voor mijn collega’s best wel wat verscholen.
Niet bewust hoor, absoluut niet, ik zou best wel wat meer contacten op de werkvloer willen ervaren.
Maar goed, mijn werk laat dat niet toe en zo werk ik nu al jaaaaaaaaren.
Ik kan ‘mijn eigen’ bezoekers op dit moment niet ontvangen, alles zit potdicht.
Ik mis ze verschrikkelijk, bedankt Corona, bedankt (maar niet heus) dat jij dit hebt aangericht.
Ik probeer tegenwoordig wat meer óm te denken.
Het is heel heilzaam om juist het positieve aandacht te schenken.
En daarom kan ik de groepsapp JUIST NU enorm waarderen.
Goh, wat heb ik fijne collega’s en wat kan ik nog veel van hen leren.
Onze groep is altijd wel hecht geweest, we springen echt al jaren voor elkaar in de bres.
Maar toch, nu door die stomme Corona krijgen we allen nog een soort van levensles.
Heel bijzonder, tenminste zo mag ik de afgelopen weken ervaren.
Bedankt lieve collega’s, bedankt voor jullie steun en input, we zitten op een woeste zee, maar wij, TEAM WELZIJN wij blijven ‘varen’.
We hebben nog nooit zoveel met elkaar gesproken, we hebben nog nooit zoveel naar elkaar geschreven.
En dat alles om onze bewoners, ondanks Corona toch een mooie tijd te geven.
Ja, we proberen een stukje leegte, gevuld door onzekerheid en gemis te vervangen door ontspanning, aandacht en plezier.
We proberen een klein lichtje te zijn voor onze ouderen en als dit alles achter de rug is…dan drink ik heel graag, samen met jullie een lekker potje Duvel bier…
PROOST
door: Een Stem van Gedachten / Angeliena Huis
www.angelienahuis.nl / info@angelienahuis.nl
Lees ook mijn andere gedichten m.b.t. Corona in m.n. ouderenzorg:
Gedicht nummer 1...n.a.v. het bericht: "Geen bezoek meer in verpleeghuizen"Gedicht nummer 2...n.a.v. het bericht: "Kinderen tekenen voor ouderen"
Gedicht nummer 3...n.a.v. het bericht: "Coronacrisis laat zien dat werken ook anders kan"
Gedicht nummer 4...n.a.v. het bericht: "Als je voornaam ineens wereldnieuws is"
Gedicht nummer 5…n.a.v. het bericht: “Knuffelen wordt gemist”
Gedicht nummer 6…n.a.v. het bericht: “Massaal digitaal”
Tags: #omdenken #ouderenzorg
