We zien nu, een verandering in het naar elkaar omzien in moeilijke tijden. Het Coronavirus heeft wat dat betreft toch iets positiefs in zich. Regels worden overboord gezet, mensen moeten zoveel mogelijk thuis werken en het gezin wordt weer in het middelpunt gezet. Iets wat ik hoop dat de mensen niet zullen vergeten als deze crises te boven is.
Anderzijds geeft dit een geweldig verantwoordingsgevoel om juist na deze crises, de ouderen en eenzamen niet te vergeten en hen, zodra het verantwoord is, te bezoeken en gelegenheden bieden om elkaar (weer) te ontmoeten. Het is nu van het grootste belang om na te denken hoe we deze nieuwe realiteit invulling gaan geven en de verbondenheid te waarborgen, nu en hierna.
We leven in spannende tijden, maar voelen ons tegelijk sterk verbonden met de mensen om ons heen. Mijn telefoon gaat regelmatig op een dag. Van mensen die willen weten hoe het hier gaat, van anderen die mijn telefoontje net hadden gemist en dan terug bellen. Mensen van ver weg, maar ook dichter bij.
We merken de eenzaamheid bij verschillende mensen. We merken het verdriet om het gemis van ‘het even komen aanwaaien’. Het niet zomaar even koffie kunnen drinken met elkaar. We ‘vangen dit op’ door met enige humor allerhande grappige afbeeldingen te delen via het wereld wijde web.
Met sommige mensen heb ik enorm veel contact via whatsapp. Ik kan de berichtenstroom niet eens meer tellen bij sommige van hen. Eenzaamheid ligt zo ‘open en bloot’ op het wereld wijde web. We proberen er het beste van te maken.
Met anderen hebben we afgesproken een feestje te gaan bouwen als ‘dit alles achter de rug is’. Een bier avond en een BBQ, een bak koffie bij de ander. Ik zie er enorm naar uit!
Inmiddels ben ik zeven dagen thuis. Alles draait nu om het gezin. Zeven dagen, met elkaar ‘opgesloten’. We doen er alles aan zoveel mogelijk contact te vermijden, zodat mijn vrouw haar zorg taken kan vervullen, ook op haar werk bij de ‘zwakkeren in de samenleving’. We kiezen aan de ene kant voor ‘veiligheid’, anderzijds kiezen we voor risico lopen door toch de vrouw te laten werken in de zorg, we mogen en kunnen de cliënten niet alleen laten!
Weet u, ik hoop (en bid!) dat deze periode een periode van bezinning mag zijn. Ons tot nadenken zal stemmen. Dat we na zullen denken over hoe we ‘morgen’, na dat corona gebeuren, de wereld willen zien. Vervallen in oude gewoontes? Nee, liever niet. We merken dat de overheid steunt op de ‘hoeksteen van de samenleving’, het gezin centraal.
In de bijbel staat een tekst die, in eigen bewoording zegt: laten we de tentpinnen verzetten en zo onze tent vergroten. Hoe groot is jouw tent? Hoeveel mensen mogen in jouw ruimte komen, als onderdeel van jouw gezin, zonder direct familie te hoeven zijn? Hoeveel ruimte is er straks om elkaar te ontmoeten?
We gaan een andere toekomst tegemoet, een toekomst waarin we nu bewegen. Een toekomst die nu is begonnen! Een toekomst die we met vertrouwen tegemoet gaan. Zullen we samen een mooie toekomst ervan gaan maken? Een toekomst in verbondenheid. Een toekomst in omzien naar elkaar?
#YoorsCoronaPositiveChallenge …
Laten we er een wereldwijde challenge van maken: #staypositive , #bepositive , in verbondenheid.
