Verbondenheid...

We zien nu, een verandering in het naar elkaar omzien in moeilijke tijden. Het Coronavirus heeft wat dat betreft toch iets positiefs in zich. Regels worden overboord gezet, mensen moeten zoveel mogelijk thuis werken en het gezin wordt weer in het middelpunt gezet. Iets wat ik hoop dat de mensen niet zullen vergeten als deze crises te boven is.

Anderzijds geeft dit een geweldig verantwoordingsgevoel om juist na deze crises, de ouderen en eenzamen niet te vergeten en hen, zodra het verantwoord is, te bezoeken en gelegenheden bieden om elkaar (weer) te ontmoeten. Het is nu van het grootste belang om na te denken hoe we deze nieuwe realiteit invulling gaan geven en de verbondenheid te waarborgen, nu en hierna.

We leven in spannende tijden, maar voelen ons tegelijk sterk verbonden met de mensen om ons heen. Mijn telefoon gaat regelmatig op een dag. Van mensen die willen weten hoe het hier gaat, van anderen die mijn telefoontje net hadden gemist en dan terug bellen. Mensen van ver weg, maar ook dichter bij.

We merken de eenzaamheid bij verschillende mensen. We merken het verdriet om het gemis van ‘het even komen aanwaaien’. Het niet zomaar even koffie kunnen drinken met elkaar. We ‘vangen dit op’ door met enige humor allerhande grappige afbeeldingen te delen via het wereld wijde web.

Met sommige mensen heb ik enorm veel contact via whatsapp. Ik kan de berichtenstroom niet eens meer tellen bij sommige van hen. Eenzaamheid ligt zo ‘open en bloot’ op het wereld wijde web. We proberen er het beste van te maken.