Nou, daar sittie dan. Hij weet het ook effe niet meer. De hoge besneeuwde bergen zijn imposant mooi en gevaarlijk tegelijk. Daar sittie dan, met z'n rugzakje. De striemende koude wind waait dwars door zijn gehavende grijze kleding. Hij bibbert af en toe even. Kind noch kraai kijkt naar hem om. De mensen lopen diep weggedoken in hun dikke sjaals en jassen, langs het bankje waar hij op zit. Zijn voeten zijn koud en hij probeert te blijven bewegen, om niet vast te vriezen. Hij kijkt eens om zich heen en herkent de omgeving niet. In de verte ziet hij de houten huizen en de kerstbomen achter de ramen. Het ziet er aantrekkelijk en warm uit. Hij besluit er heen te gaan, want blijven zitten lost niks op. Wellicht is er iemand die hem opmerkt, en mooier nog, iemand die hem onderdak en eten aanbiedt. Hij zet de pas erin, al was het maar om weer warm te worden. Er is daar vast wel een schuur waar hij kan schuilen. Hij heeft zo vaak in een schuur of stal gelogeerd. Hij beeldt zich het heerlijke ruikende hooi in, waar hij in weg kan kruipen en hem warm maakt. De koeien en andere dieren die hun warmte afgeven. Hij doet er nog een versnelling bovenop.
De paden zijn vrij van sneeuw en als hij langs een grote weide komt, langlaufen de mensen onverstoorbaar door. De loipes lopen kriskras door elkaar en lijken geen eindbestemming te hebben in de kristalachtige glinsterende sneeuw.
Dat heeft hij wel, en bij het eerste huis kijkt hij verlangend naar binnen. De open haard met kerstsokken en kerslichtjes versierd, moedigen hem aan om op het raam te tikken. Niet dat hij iemand ziet, maar zijn getik is toch duidelijk hoorbaar.

Een klein meisje loopt de kamer in, met een kwispelende hond erachteraan. Hij tikt nog eens op het raam en zij ziet hem, maar loopt weer weg. Zonder enige reactie. Hij snapt er niks van. Tot hij het kinderstemmetje hoort en hem roept. Hij snelt zich naar haar toe, en hoopt dat ze een boterham heeft.
Het meisje kijkt naar z'n gehavende kleding en vraagt:
Hoe kom je zo gehavend ? Je zal het wel koud hebben en hongerig zijn?
Ik ben overvallen door een sneeuwstorm boven de bergen en ben de weg kwijt geraakt, zei hij.
Waar was je naartoe op weg dan?
Naar huis, ver over de grens van hier. Maar ik ben inmiddels te moe, hongerig en te koud om dat te halen. De kans dat ik roofvogels tegenkom onderweg is groot, en ik ben te zwak om me te verdedigen.
Nou, zei het kleine meisje, waarom rust je niet lekker uit bij onze kippen en kun je een graantje meepikken. Er is vast nog wel plek op een stok om te slapen. Ze zullen je hartelijk verwelkomen. Kom maar met me mee.
Dat is heel vriendelijk en fijn van ze, zei het postduifje, en hij glom al bij de gedachte. Het zou zijn verenpak goed doen en zijn buikje vullen.
Hoe heet je, vroeg het meisje.
Wilbur.
Hoelang mag ik blijven?
Zolang je wilt, Wilbur, zei ze.

Morgen zie ik wel weer of ik verder zal vliegen, dacht Wilbur. Misschien in de lente ...

#yoorsdecember#city#sittie


Kopfoto: https://pixabay.com/photos/moutain-natural-nature-landscape-4696927/

Loading full article...