Beestachtig tuig!
De twee politiemannen zijn nog jong. Ze willen hun stempel op de zaak drukken, één van hen staat, de focus naar buiten gericht, spiedend over straat. De ander zit, met zijn rug naar het raam. Eén van de ramen die met regelmaat bekogeld is. Sneeuwballen, tomaten, mandarijntjes, eieren, grint, stenen...
'Kunnen we in dit stadium nog iets voor jullie betekenen?'
Mijn man kijkt de agent aan. In gedachten rol ik met mijn ogen, maar in werkelijkheid zit ik keurig stoïcijns voor me uit te kijken.
Hij schudt zijn hoofd, zo heftig heen en weer dat ik het bijna kan horen. Ik zwijg in alle toonaarden, er is genoeg gezegd.
Ik dwaal met mijn gedachten af naar een veel vriendelijker oord. In het Winterwonderland waar ik als sneeuwkoningin gracieus de scepter zwaai, zullen dit soort beesten geen kans van overheersen hebben.
And when spring comes, we just come up with a spring wonderland (or something)! 😘