Solliciteer eens op wat anders...
Na een gouden tip van Marijke ben ik afgestapt op het grote pretpark in Kaatsheuvel, waar men, met het oog op hedendaags gevoeligheden, op zoek is naar gevarieerd georiënteerd personeel, dat niet in verband kan worden gebracht met welke vorm van etnisch profileren dan ook. Dat betekent: geen botjes door de neus of rieten rokjes, nee, in mijn nieuwe baan als kannibaal bij de gelijknamige attractie moet ik vooral goed en westers gekleed komen opdraven. Dat betekent: overhemd, compleet met boordenknoopje en stropdas, mijn gezicht in de plooi en met behulp van poederdoos en andere attributen zo toonbaar mogelijk gemaakt. Bij de ingang van het park kreeg ik, samen met de andere sollicitanten, een koptelefoon uitgereikt, zodat ieder van ons de presentator van de dag in zijn eigen taal hoorde toespreken. Ik ben vandaag heel duidelijk niet de enige kandidaat.
Nog niet, tenminste. Ik vraag me wel af hoever we zullen moeten gaan om uiteindelijk tot hoofdkannibaal te worden aangesteld, voor de zekerheid heb ik daarom bij het ontbijt slechts één sneetje brood gegeten.
De geschiedenis van de attractie wordt ons via de koptelefoon haarfijn uit de doeken gedaan en in een soort etalagekasten liggen de attributen die in het verleden werden gebruikt. Kookpot, het spit, mes en vork, dat soort dingen. Tegenwoordig spelen, naar het schijnt, magnetron en barbecue een grotere rol, maar daarover horen we later nog meer. Na de inleidende praatjes, met een hoop overbodige herhalingen voor de minder intelligente sollicitanten, brengt het stoomtreintje, getrokken door een krachtige mini-locomotief, ons naar de juiste locatie, tegenover het carnavalspektakel.
Een struikelende mede-sollicitante wordt door enkele hulpvaardige medewerkers op een brancard afgevoerd. We zien hem zo terug, verzekeren ze ons.
