Het paradijs

Het was een warme dag geweest. Ze had heerlijk genoten van haar dagelijkse borreltje op het terras in het centrum van het dorp. De temperatuur was die dag ver boven de 37 graden gestegen en het was nog steeds zwoel. De zon kleurde de lucht prachtig rood.

Ze stapte op haar veertig jaar oude scooter en startte de motor. Hij liet haar nooit in de steek, ook nu niet. Twee kilometer rijden was het naar haar hutje. Zo noemde ze haar huisje aan het strand, want het was klein en had een schattig rieten dakje. Het lag net buiten het dorp en ze woonde er al haar halve leven. Vanuit haar hutje keek ze uit over de azuurblauwe zee van kristalhelder water en ze was er volmaakt gelukkig. Ze reed langs de kust met aan de ene kant de zee en aan de andere kant de bergen.

Na haar scheiding had ze haar hele leven omgegooid. Ze had Nederland verlaten, haar huis verkocht en al haar bezittingen weggedaan. Ze wilde tijd voor haarzelf, genieten van de natuur en de rust. Het beviel haar zo goed, dat ze nooit meer was teruggegaan. Haar familie begreep haar keuze niet en na een paar jaar hoorde ze niets meer van ze. Ze had ze nooit gemist.

De weg naar haar huis was onverhard en hobbelig. Thuisgekomen smeerde ze een beschuit met aardbeienjam en ging daarna met de brief die ze op de deurmat gevonden had in haar hangmat liggen. De hangmat had ze ooit opgehangen tussen de palmboom en een grote spijker in de muur van haar huisje. Ze had er al heel wat uurtjes in doorgebracht, dagdromend, terwijl ze uitkeek over het strand en de zee. De enige post die ze kreeg was van de gemeente en ging meestal over een rekening die ze nog moest betalen.