Mijn moeder staat midden in haar kamer, hulpeloos. Vandaag heeft ze een mindere dag. “Ga maar lekker zitten mam,” zeg ik.
“Ja, lekker zitten. Heerlijk.” Ze blijft staan.
Mijn oudste dochter pakt liefdevol haar hand (“kom maar hoor oma”) en brengt haar naar haar stoel. Met een zucht van verlichting strekt ze haar benen.
Omdat ze altijd zo van het Sinterklaasfeest genoot, hebben we een paar cadeautjes voor haar meegebracht. En een gedicht. Dat leest ze hakkelend maar stralend. Mijn jongste overhandigt haar een pakje. “Wat een leuk papier! Kijk, dat is Sinterklaas! Hij schaatst over straat!” Ze draait het pakje rond in haar handen en zingt “dank u Sinterklaasje!”
“Je mag het open maken, oma,” zegt mijn oudste. “Het is voor jou.”
“Voor mij?” Mijn moeder kijkt verheugd. “O kind, wat een verrassing. Ben ik dan jarig?”
Met haar tong tussen haar lippen haalt ze het plakband los. Heel voorzichtig, zodat het papier niet scheurt. Dan kan het volgend jaar opnieuw gebruikt worden. Want zo deden we dat vroeger.
Ik denk terug aan die heerlijke pakjesavonden uit mijn jeugd. Hoe mijn moeder tot diep in de nacht aan het dichten was geweest (en dat kón ze!) Haar stralende blik als ze onze blijdschap zag. Haar opwinding, toen al, over het uiterlijk van Zwarte Piet, die volgens haar zwart van het roet moest zijn en dus geen rode lippen, kroeshaar en oorring nodig had. Wat mis ik haar verschrikkelijk.
Het papier is eraf. Ze staart aandachtig naar de onderkant van het doosje chocola. “Draai maar om, oma,” zegt mijn jongste. Ze helpt haar. Met bevende handen maakt mijn moeder het deksel los. Kleurige chocolaatjes liggen netjes in het gelid.
“Ach, kijk nou!” roept mijn moeder blij. “Een poppekeuken!”
Enkele jaren geleden werd er Alzheimer bij mijn moeder geconstateerd. Zij woonde toen nog thuis. Sinds 2017 schrijf ik haar ziekte van me af.
Naar de vorige blog:
Naar de volgende blog:
Lees alle blogs over mijn moeder:
