DE 8-BAAN
De controle lijkt verloren, ik heb het niet meer in de hand.
Mijn leven is werkelijk in een 8-baan beland.
Ik voel me belabberd, mijn hoofd gonst en een drukkend gevoel beheerst mijn dag.
Ik verlang naar rust, naar overzicht, naar mijn eigen leven waarin ik weer functioneren mag.
Vier denkbeeldige elastieken rukken mij volledig van mijn vertrouwde plek.
Van voor naar achteren, van links naar rechts, man ik word langzaam gek.
Steeds als ik net weer naar mijn eigen ik terug gekrabbeld ben,
rukt er één van die stieken zodat ik mezelf weer niet herken.
Echt…het is bijna niet te beschrijven.
Hoelang moet ik nog in die overgang blijven?
Ik lijk wel een duizendpoot!
Ik probeer alle ballen hoog te houden, maar ik maak niets af.
Ik voel me oud, mijn haar wil niet, ik jank om alles, ik voel me onzeker en ik voel me gewoon maf.
Ik voel me een ‘uitgeleefde’ bejaarde vrouw!
Mijn spieren doen zeer, ik zweet uit mijn bed en dan voel ik weer kou.
Ik irriteer me aan mijn eigen kinderen, waarom begrijpt ‘niemand’ hoe ik mij voel.
Is er dan echt niemand die weet wat ik bedoel?
Ik ben ervan overtuigd dat er niets aan de hand is, ik ben dan ook niet bang.
Ik ben niet ziek, ik ga niet dood, ik zit alleen maar in die stomme overgang.
Ik heb thuis nog veel te doen en ik zoek naar orde in mijn hoofd.
Ik moet nodig aan de slag, maar ik voel me zo verdoofd.
Soms voel ik me zielig en heel erg negatief.
Mijn wandel in de winkel is heel vaak impulsief.
Boodschappen doen, pfffffffff…het is omdat het moet.
En wéér koop ik teveel, ik doe het ook nooit goed.
Weer loop ik achter de feiten aan,
het is al laat en ik moet ook nog koken gaan.
Wanneer een spiegelwand mijn aandacht steelt,
zie ik “Ma Flodder” als mijn evenbeeld.
Ik schrik van mijn eigen vertoning en ik krijg een huilbui als beloning.
Diep in mijn ziel word ik geraakt, ik had een hele dag,
maar ik heb geen tijd voor mezelf vrij gemaakt.
Het is één grote ergernis en de ‘dader’ die kan ik niet ontlopen.
Heel langzaam, beetje bij beetje is hij mij aan het slopen.
Het is zo raar, mijn leven is goed en ik ben zeer dankbaar voor alles wat mij is gegeven.
Waarom voel ik me dan zo rot en denk ik zelfs aan de dood terwijl ik nog mag leven.
Waarom loop ik in dit bos met teveel bomen?
Ik heb tenslotte alles waarvan ik ooit heb durven dromen.
Ik heb alles, ik ben zelfs ‘gezond’.
Toch leef ik met een kwelling en het trekt me steeds meer naar de afgrond.
Altijd net op tijd, trekt het elastiek me weer terug naar mijn centrum van rust.
Even weer positief…mijn vlammen zijn dan weer geblust.
Mijn kooltjes gloeien dan weer om warmte te kunnen geven.
En ik, ik geef dan weer dankbaar om het leven.
Dan kan ik weer genieten van mijn gezin en van mijn eigen bestaan.
Dan ben ik weer dankbaar en heb ik motivatie om door te gaan.
Dan ervaar ik toch steun, zelfs in deze moeilijke tijd.
Dan streef ik naar de overwinning van deze hormonale-strijd.
‘GEZOND’ in de overgang, heb jij enig idee hoe dat gaat?
Nou, het is net als een postnatale-depressie,
maar dan wel een beetje laat…
EEN GEDICHT GESCHREVEN IN OPDRACHT EN GEPUBLICEERD IN:
Gedichtenbundel LEVENSLESSEN 2
