Dit is een aandeel in de schrijfuitdaging voor december van Hans van Gemert.  Iedereen kan meedoen, dus jij ook en hoe meer zielen hoe meer vreugd. (klik gewoon op de link en je hebt de uitdaging maar ook de uitleg te pakken!)

#schrijfuitdaging , #Spanje ,#Tomaat ,#verhaal ,#December, #delen         

Buñol

Tom, Maarten? Piet, Cindy? : Present

We zijn er allemaal. Zelfs Piet’s zuster Ans heeft de verleiding niet kunnen weerstaan. Maar, daar zal ze spijt van krijgen. Verschillende deelnemers aan dit feest zullen haar met liefde een hak zetten.
Goed, het feest kan beginnen, de slingers hangen, en de drank staat op tafel.
Dat zullen we toch echt nodig hebben om het straks aan te durven. Dat rennen en elkaar volledig onderwerpen aan het bekogelen met tomaten, je moet er niet te licht over denken.

We zitten hier net buiten Buñol, een klein plaatsje in Spanje, straks breekt hier een enorm feest los.
De dame of heer die haar sprei nog buiten aan de waslijn heeft hangen, zal of behoefte hebben aan een nieuwe kleur in huis, of ze heeft zojuist de grootste fout begaan in maanden.

We verzamelen ons in het centrum en dan worden er grote karren met forse tomaten binnengereden.

Wanneer het startsein wordt gegeven, graaf ik met mijn vingers tussen de spijlen door en weet zo een forse rode massa naar buiten te trekken.
Wat een feest, het dak gaat er af.
Ik kijk om mij heen en zie hoe Ans na een welgemikte worp probeert weg te rennen. Heerlijk, ze heeft haar schoenen met hakken aangehouden en blijft steken tussen de straatstenen. Ik grijp mijn kans. Mijn ene hand leeg ik in een welgemikte worp precies op haar rug.

Net wanneer ze zich omdraait om te kijken waar dat vandaan kwam, komt mijn andere hand, nu gevuld met pulp vol in haar gezicht.
Datzelfde gezicht loopt nu rood aan, voor mij wat lastig om de precieze oorzaak te herkennen. Dan verschijnt er tussen de vlezige pitjes die langs haar wangen naar beneden druipen een volle grijns.

Ze pakt mij beet, plet tussen ons een of twee welgemikte tomaten en drukt dan een enorme klapzoen op mijn mond. “Zo, die zit” zegt ze terwijl haar handen weer op zoek zijn naar nieuwe munitie.
“Wacht maar”, roep ik de verdwijnende Ans na, volgend jaar Pamplona.

Toch leuk, ieder jaar een ander festival met onze vriendengroep.