In het woonzorg centrum waar ik werk wonen veel bijzondere mensen.
Ze hebben een eigen appartement en kunnen gebruik maken van huiskamers beneden waar allerlei activiteiten op het programma staan.
Wij, het personeel, bieden zorg en begeleiding aan voor mensen met een dementie.
Soms komt er een “oud” collega wonen, een verpleegster uit vroegere tijden.
Nog opgevoed met de regels van rust -reinheid en regelmaat.
Deze dames zijn ook absoluut niet te beroerd om een handje mee te helpen, gevraagd, maar vooral ook ongevraagd, en soms daardoor ongewenst.
Nancy is daar een van, na haar huwelijk stopte ze met haar vak en voedde 4 kinderen op terwijl haar man carrière maakte. Haar man Robert kon ongestoord zijn carrière maken, Nancy had thuis de touwtjes goed in handen.
Ook nadat de kinderen de deur uit waren stuurde ze haar man goed aan, deden ze samen leuke dingen en maakten mooie reizen.
Nu was ook Nancy geveld door de ziekte van Alzheimer.
De rollen thuis draaiden om, zo goed en zo kwaad als dat ging.
Ze kwam bij ons wonen toen het te zwaar werd voor Robert.
De opname viel hem zwaar.
Waarom ben ik niet bij Robert en zo verder. Ze was gebaat bij duidelijkheid.
“Dus ik ben dement, nou dat gaat nooit meer over”
“ ik denk dat ik het al vaker gevraagd heb, maar het beklijft niet”
of “misschien moet Robert maar een ander zoeken, dit is niets voor hem dat ik nu zo ben”
Nancy had een goed gevoel voor taal.
Zo stond ik eens samen met haar in de lift en hing daar een aankondiging “kaartverkoop voor het goede doel”
zonder verdere uitleg.
Ze keek me aan: “dat kan dus alles zijn, ik vind mezelf ook een goed doel”
“blijf eens rustig zitten waar de zuster je heeft neergezet” zei ze tegen Mien die ook op mij zat te wachten.
Mien werd daar erg zenuwachtig van en ging wrijven over haar armen.
“ hou daar mee op, je maakt je huid stuk”
Toen ik arriveerde had Mien inmiddels de vlekken in haar nek.
Tijdens een van haar zoektochten na haar middagdutje stuitte ze op Pieter.Deze grote man, zittend in een rolstoel begon tegen haar te praten.
Voor haar antwoorden was hij te doof.
Als een struise hoofdzuster pakte ze de zware rolstoel en duwde Pieter de verkeerde kant op, deze begon luid te schreeuwen.
Nancy zag me en kwam verhaal halen:
“belachelijk, hij daar weet niet waar hij woont, ik ging hem helpen”
Ik probeerde uit te leggen dat het wel vaker gebeurde dat iemand het niet wist.
Nancy bleef het belachelijk vinden en Pieter zat inmiddels te luisteren.
Voorzichtig vroeg ik “ weet u op welk nummer u woont?” aan Nancy.
Als blikken konden doden,
vanuit de hoogte keek Nancy op me neer en zei:
“das ist nicht im frage” en beende met ferme tred weg van ons.
