Wat vooraf ging
Met mijn voet op de trapper sta ik aarzelend voor de deur. Wat als ik eenmaal binnen ben mijn evenwicht niet kan bewaren? Shit. Ik heb er helemaal niet goed over nagedacht. Vlug stap ik weer van de fiets. Er moet toch een uitweg zijn? Denk, Dana, denk!
De standaard van de fiets zal vast niet sterk genoeg zijn om mijn gewicht ook te kunnen dragen, wanneer ik niet rij. Een snelcursusje afvallen volgen? Dat zal me zeker een maand aan de waslijn hangen kosten. Inwendig grinnik ik om het idee. Het zal wel een verrassing zijn voor mijn man, ik ben nu al zo slank als een lantaarnpaal. Maar een maand is veel te lang, het ontbreekt me nu al aan tijd. Dat vervelende verkeersbord ook. Negeren dan maar? Nee, ik weet dat dat eveneens geen optie is.
Even zoeken op internet naar een alternatieve oplossing. Ik start de pc. Pincode ingeven. O nee, dat is waar ook, die heb ik gewist uit mijn geheugen. Had ik de code nu maar opgeschreven en als een normaal mens weggegooid, dan kon ik hem nu nog opvissen uit de afvalemmer. Wat hadden de buren ook al weer beweerd? Tijd voor een opname... maar de camera van dochterlief is ook al naar de gallemiezen.
Ik voel me zo belabberd dat ik het liefst onder de dekens zou kruipen, net doen alsof de hele boze buitenwereld mij niets kon schelen. Rusten, slapen en dromen over een steekwoordloos bestaan.
Steekwoord! Dat ik daar niet aan gedacht heb? Het nog niet gebruikte steekwoord kan uitkomst bieden. Op slag vergeet ik mijn sombere bui. Fluitend pak ik een rolletje plakband en bevestig daarmee twee zijwieltjes aan de fiets. Zo, het evenwichtsprobleem is ook weer van de aardbodem verdwenen.
Lees hoe het verder gaat:
