Al ben ik niet zo van de standaardtradities, voor deze keer kom ik onder mijn deken vandaan gekropen en ga piekfijn los over hoe het afgelopen jaar voor ons verlopen is.
Ik begin maar met de dalen, dan heb ik dat alvast gehad.
Eén keer een verkeersbord gemist, leverde mijn man een boete op. Hij had de camera niet gezien, zei hij, ik vertelde hem dat hij hoe dan ook, zich aan de maximale snelheid te houden had. Maar daar was mijn man het niet mee eens. Hij speelde liever voor struisvogel en kieperde de onaangename verrassing in de afvalemmer. Om incassoproblemen te voorkomen heb ik de bon eruit gevist en met mijn eigen pincode betaald.
Het tweede immense financiële debacle kwam harder aan. We hadden een rechtszaak verloren, ik ga hier niet verder op in, sommige dingen hang je nou eenmaal niet aan de sociale waslijn.
Materiële dieptepunten zijn dan wel niet echt leuk, maar je komt er wel weer makkelijk bovenop. Moeilijker is het met gezondheidsperikelen, daar maak ik ook weer de keuze om het niet in de spotlights te zetten, een flauw lantaarnschijnsel belicht het al te sterk, dat doe ik dus ook niet.
Veel fijner is om direct over te schakelen naar de pieken. Dat zijn tenslotte de grootste drijfveren om door te gaan.
Een hoogtepuntje was toch wel de groei van mijn dochter. In afgelopen jaar heeft ze geweldige sprongen gemaakt. Ze is niet langer bang om plakband te gebruiken, kan eindelijk eigenhandig een eitje breken, is stukken vooruit gegaan in haar persoonlijke verzorging en sociaal boekt ze ook vooruitgang.
Tot slot uiteraard de succesgeboorte van Rick, een trio hoogtepuntje bestaande uit Ontspoord en Bloedband.
