Mijn man is net weggereden om Kim op te halen uit Vriezenveen. Buiten is het gruwelijk mistig. Mist, ik heb er een gruwelijke hekel aan, die fijne nevel maakt de wereld zo klein. Het liefst sluit ik me nu af van alles en iedereen.
Binnen is het knus. De kachel brandt, het eten staat op en de kerstversiering is klaar. Er hangt iets mystieks in de lucht. Ik kan mijn vinger er niet goed opleggen, staar naar de tikkende klok. Hij staat er warmpjes bij, met die kerstmuts op.
Dan dwalen mijn ogen af naar het stukje wat er rechts van staat. Een snoezig Kerstmannetje bij een piekloos miniboompje.
Gedreven door een bovenaardse kracht sta ik op, loop naar het supergezellige hoekje en trek het kleine in de klok verborgen laatje open. Schrik slaat me om het hart. De Trollbeadsbedel!
