Wat vooraf ging
Autoportieren worden dichtgeslagen, knerpende voetstappen in de pasgevallen sneeuw. Ik merk het nu pas. Sneeuw bedekt als een fijne wollige deken het voetpad. Tijd om bij deze witte verrassing stil te staan heb ik niet. Weg met de piekermodus, nu is het moment voor actie. In razendsnel tempo laat ik diverse standaardoplossingen de revue passeren. Gat graven, ook al hoeft het maar 18 centimeter, is niet meer mogelijk. Met plakband achter de klok plakken? Of hem aan de ketting rijgen en die om doen?
Te laat. Ik hoor de achterdeur al. In een reflex verdwijnt mijn hand met daarin de kraal achter mijn rug.
'Hoi mam.'
'Dag schat. Hoe was je weekend?'
'Wel leuk. We hebben de kerstboom met ballenbakballen opgetuigd. En een slinger gemaakt van een waslijn, waaraan we allemaal minilantaarns vastgepind hadden en bovenin de boom kwam als piek een Kerstmannetje op een stoeltje. Zo grappig! Maar onze boom is mooier. En o ja, Amber heeft een nieuwe camera, heel irritant, gister gingen we een eindje fietsen en bij ieder verkeersbord stopten we en maakte ze van een foto van mij, maar op iedere foto zat mijn hoofd net achter het bord. Heel fijn, niet dus! Nu ga ik mijn koffer uitpakken.' En na het zeer gedetailleerde verslag verdwijnt ze naar boven.
Mijn intussen ook al binnengekomen man, staart finaal bij me langs.
'Moet de afvalemmer van de buurvrouw bij de weg gezet worden?'
'Huh, waarom?'
'Omdat het laatje van de klok openstaat.'
Als ik me omdraai naar het overvolle laatje bevreemd het me dat ik de sleutels niet heb zien liggen. Nog vreemder, de trollbeadsbedel die ik zopas nog in mijn hand had, is nu weer verdwenen.
Deze dubbele aflevering van 140w bevat gek genoeg ook genoeg woorden om in de schrijfuitdaging van Hans te passen.
lees hoe het verder gaat
