Over Hazelwitje en de verwarring
Lees wat vooraf ging
Een snerpende sirene klinkt door de straat. Cobie schrikt wakker, was het haar eindelijk gelukt om de slaap te vatten, wordt ze wreed gewekt. Het is zo donker dat Cobie geen hand voor ogen kan zien. Op de tast zoekt zij naar een lichtknopje, een vloek rolt er door haar gedachten, ze spreekt hem niet uit, daar is ze veel te netjes voor. Ach ja, ze heeft haar nachtmasker voor, geen wonder dat ze niets ziet. Snel doet ze hem af. Blauw licht kruipt over de wand van haar slaapkamer, blauwe schaduwen alsof er buiten een zwaailicht aan staat.
Cobie staat te gehaast op. De gehaktbal die ze om middernacht nog naar binnen had gewerkt, speelt haar parten. Nergens een maagtablet te vinden natuurlijk, het enige wat ze ruim in voorraad heeft, zijn paracetamoltabletjes. Ze loopt naar het raam om te kijken bij wie die commotie was ontstaan, op hetzelfde moment gaat haar deurbel. Cobie haast zich om naar beneden te gaan en de voordeur te openen.
