Na een tijdje heerlijk bezig geweest te zijn, wil Chantal een pauze inlassen.
'Dana, ik weet het, het klinkt erg onaannemelijk uit mijn mond, maar ik kan het effe niet meer aan om aan een stuk door te wippen.'
'Oké, dan nemen we een gehaktbal en dan gaan we door, goed?'
'Nee, joh, ik kan toch niet hier in huis een bal draaien? Doe normaal.'
'Een omeletje dan, of heb je liever iets met een hele eierdooier?'
'Niks. Er wordt hier niet gegeten. Ik ben vanmorgen onthaald met een ontbijtbuffet, compleet met hazelnootbroodjes en waldcornbollen, heb dat allemaal naar binnengewerkt, genoeg voor de hele dag.'
'Ja, dat kan wel zo zijn en ik dan, ík heb nog niets gekregen.'
'Een hele rol keukenpapier noem jij niets? Nota bene nog wel versiert met telefoonrekeningen en flessen terrasreiniger.'
'Huh, die plaatjes heb ik helemaal gemist.'
'Ja ja, is goed allemaal. Ik loop door jou alweer te stressen en de paracetamoltabletten leggen in me eige huis, wie weet hoe zo'n puinzooi ik daar terugvind. Zie nou wat je doet, het was me net gelukt me kop ergens anders op te richten.'
'Sorry. Chantal. Zullen we weer?'
En ik wijs op de wip, maar Chantal kijkt op de klok, grijpt naar haar oor en ineens komt ze weer bij zinnen.
'Ik krijg net via mijn oortje door dat ze het licht hebben gezien bij mijn stulpje, lampen buiten, voor en achter en het schuurdak zit er na vier mislukte pogingen eindelijk weer op. Rol de wip weer in het vloerkleed, het is tijd om naar huis te gaan. Ga je mee, Dana?'
Ik ben blij voor Chantal, alhoewel ik het wel gezellig vond weet ik dat ze alleen maar tot rust kan komen in haar eigen veilige wereldje. Dus pak ik mijn eigen zooi op en volg haar naar haar eigen stad.
De regenbuien deren ons niet, de afstand tussen de steden lijkt in een verhaaltje gemakkelijk te overbruggen, maar ik weet dat ik nog één groot obstakel uit de weg moet ruimen. Het opbiechten van mijn rol in dit hele drama.
Daar is het huis van Chantal. Ik ben muisstil en doodsbang en verschuil me zo vlak mogelijk achter Chantal. Het is zo donker dat ik geen hand voor ogen kan zien. Op de tast zoek ik naar een lichtknopje en krijg een geweldige pets over mijn vingers.
'Hé, Dana, wat maak je me nou, zit met je klauwen aan je eigen knopjes in plaats van aan de mijne.'
Verschrikt trek ik mijn hand terug en doe een stap achteruit en stamel een sorry.
'Hou toch eens op met je sorry's. Ik ben veel te blij dat ik weer thuis ben. Kijk eens, Dana, alles is bezemschoon afgeleverd, alle splinters zijn foetsie, de ergste stofzooi is zelfs weg.'
'Ik ben blij voor je, Chantal. Kijk nou, daar ligt een bouwhelm!'
'Daar ga ik een plant inzetten,' jubelt Chantal en ze danst zowaar in het rond. Alle ellende is even vergeten. Maar als mijn vriendin de helm die de bouwvakker heeft achtergelaten op wil pakken dwarrelt daar een briefje uit. Chantal leest de boodschap die erop staat hardop voor. 'Beste mevrouw van de Boom, excuses voor de overlast, het had zoveel sneller klaar kunnen zijn, dat weten wij, maar we hebben het opzettelijk zo lang mogelijk gerekt. Met dank aan Dana. Die had ons gevraagd om de werkzaamheden zolang mogelijk te rekken om u te doen verlangen naar de dagen dat alles achter de rug zou zijn, dan zou u eindelijk eens een keertje echt uitkijken naar de kerst, dat wilde zij graag. Vriendelijke groeten en een zalig kerstfeest, de bouwploeg. PS de helm kan misschien fungeren om een kleine kerstboom in te zetten.'
'Dat van die boom komt niet van mij hoor,' piep ik angstvallig. 'Ik weet dat je dit jaar een kerstgiraf in de planning hebt staan en voor de rest...sorry!'
Dit #verhaal past in de #schrijfuitdaging van Schrijvelarij (FB) van november 2019 (= een steekwoordenverhaal met: telefoonrekening, gehaktbal, keukenpapier, paracetamoltablet, eierdooier, hazelnoot, vloerkleed, muis, terrasreiniger, regenbui).
