Welkom bij het vervolg van mijn wandeling door de Levenstuinen van het Groot Hontschoten.
Voor wie het vierde deel heeft gemist:
We zijn bij de laatste tuinen aangekomen.
De vlindertuin symboliseert vrijheid en blijheid. Volgens de beschrijving op warme zomerdagen een keur aan vlindersoorten.
Helaas heb ik er tijdens deze wandeling geen enkele gezien (het jaar ervoor hingen er nog vlinderstruiken vol schitterende dagpauwogen).
Daarom aangevuld met een paar vlinderfoto's van een eerder bezoekje aan de levenstuinen.
De geurtuin is de vierde zintuiglijke tuin. Je ruikt de bloemen al voordat je de tuin betreedt. Nou had ik op dat moment behoorlijk last van hooikoorts en verwachtte al een flinke uitbarsting in deze tuin. Ik had me voorgenomen me niet te laten kennen en gewoon overal aan te ruiken, maar dat viel allerminst mee of tegen, in ieder geval kon ik me onbezorgd uitleven. Bovendien kreeg ik er als bonus nog een lieftallige vlinder bij op de koop toe.
Ik ga er van uit dat de foto’s voor zich spreken. Sper in gedachten je neusvleugels maar eens open en stel je de heerlijkste geuren voor die je fantasie rijk is.
De witte tuin is de zevende en laatste regenboogkleurentuin en staat symbool voor de kruinchakra.
De ziel van de Levenstuinen. Een Zen-achtige tuin, verstild en verborgen.
De waterlelies zijn schitterend.
Ook is de kleine vijver rijk aan kikkers.
Ik passeer weer het levenskruispunt, steek het kanaaltje over en vervolg mijn weg naar de laatste tuin.
De klassieke tempel aan het einde van het kanaal met een berceau heet de tuin van de dood.
De Amerikaanse schilder Terence Hill laat via verfijnde en indrukwekkende muurschilderingen het verloop van het leven naar de overgang, het stervensmoment, zien.
Dit was het einde van mijn indrukwekkende wandeling langs de tuinen van het leven. Maar niet getreurd, ik heb nog wat foto’s over voor een bonusaflevering:
