Duistere praktijken
Het was al laat. Het duister lag als een donkere deken over de straat. Zelfs het verkeersbord was bij deze duisternis maar nauwelijks te onderscheiden. Een geluk bij een ongeluk dat de straatlantaarn precies op deze plek defect was. Langzaam, om eventuele bewegingmelders niet te snel van streek te maken, sloop ik dichterbij.
Had ik geluk met het licht, met het tuinpad was het iets minder. Het grind knerpte hoorbaar onder mijn voeten. Er zat niets anders op, dan maar langs het pad lopen. Bijkomend voordeel zou zijn dat ik naast het pad misschien uit buiten beeld van een eventuele camera zou blijven.
De gedachte bekroop me wel dat het leven soms tamelijk onrechtvaardig is verdeeld. Waar de een zijn beroep in het volle licht en aandacht kan uitoefenen is de ander juist aangewezen op steelsheid en duisternis. Nou ja, niets aan te doen. Mijn aanwezigheid wordt helaas niet door iedereen op prijs gesteld, dus ik blijf graag uit het zicht om onaangename verrassingen te voorkomen.
Gelukkig ging het grindpad over in een keurig terras, zodat ik onhoorbaar op mijn gympen dichterbij kon komen. Vlak bij het raam stonden enkele afvalemmers, van die kliko's. Het raam zelf was gesloten, maar het bovenlichtje stond open. Misschien kon ik daar net bij als ik op een van die kliko's zou klauteren. Het gordijn was open, maar het vertrek lag zo goed als in het duister. Hier en daar waren de ledjes te zien die aanwezigheid van een of ander standby-apparaat verraadden. Altijd handig, dat soort richtingwijzertjes in een onbekende kamer.
