Het was al laat. Het duister lag als een donkere deken over de straat. Zelfs het verkeersbord was bij deze duisternis maar nauwelijks te onderscheiden. Een geluk bij een ongeluk dat de straatlantaarn precies op deze plek defect was. Langzaam, om eventuele bewegingmelders niet te snel van streek te maken, sloop ik dichterbij.
Had ik geluk met het licht, met het tuinpad was het iets minder. Het grind knerpte hoorbaar onder mijn voeten. Er zat niets anders op, dan maar langs het pad lopen. Bijkomend voordeel zou zijn dat ik naast het pad misschien uit buiten beeld van een eventuele camera zou blijven.
De gedachte bekroop me wel dat het leven soms tamelijk onrechtvaardig is verdeeld. Waar de een zijn beroep in het volle licht en aandacht kan uitoefenen is de ander juist aangewezen op steelsheid en duisternis. Nou ja, niets aan te doen. Mijn aanwezigheid wordt helaas niet door iedereen op prijs gesteld, dus ik blijf graag uit het zicht om onaangename verrassingen te voorkomen.
Gelukkig ging het grindpad over in een keurig terras, zodat ik onhoorbaar op mijn gympen dichterbij kon komen. Vlak bij het raam stonden enkele afvalemmers, van die kliko's. Het raam zelf was gesloten, maar het bovenlichtje stond open. Misschien kon ik daar net bij als ik op een van die kliko's zou klauteren. Het gordijn was open, maar het vertrek lag zo goed als in het duister. Hier en daar waren de ledjes te zien die aanwezigheid van een of ander standby-apparaat verraadden. Altijd handig, dat soort richtingwijzertjes in een onbekende kamer.
Het bovenlichtje zat op een klemmetje, een kleinigheid voor een artiest als ik. Schroevendraaiers in diverse soorten en maten horen tot het standaardassortiment dat ik in een handige buidel rond mijn middel droeg. Het klemmetjes was in no-time los, het bovenlicht was breed genoeg om door naar binnen te klauteren. Voor de zekerheid hing ik eerst een touw naar binnen. Hoewel het niet dikker is dan een gemiddelde waslijn is het toch heen stevig. Het is altijd goed om een extra vluchtweg te hebben voor het geval dat ramen en deuren van onverwachte sloten zijn voorzien. Een paar spinnen kroop haastig weg toen ik naar binnen kroop. Jammer, ze zullen hun webjes maar opnieuw moeten maken.
Toen ik eenmaal weer met beide voeten op de grond stond keek ik rond. Er stonden genoeg spulletjes die ik heel eenvoudig in een juten zak kon laten glijden. Er was weer genoeg om dankbaar voor te zijn.
In mijn beroep kom je beleefde en minder beleefde types tegen. Ik ben van het beleefde soort, ik stel er prijs op de bewoners van de huizen waar ik een bezoekje aan heb gebracht netjes te bedanken voor hun goede zorgen en nalatigheid. Ik heb daar een kaartje voor, dat ik voor ik vertrek met een plakbandje in het zicht hang: 'Hartelijk dank van uw favoriete inbreker.'
(c)2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Dit steekwoordenverhaal past in de schrijfuitdaging van december 2018:
Enkele van mijn andere bijdragen in deze schrijfuitdaging:
