In het woonzorg centrum waar ik werk wonen veel bijzondere mensen.
Ze hebben een eigen appartement en kunnen gebruik maken van huiskamers beneden
waar allerlei activiteiten op het programma staan.
Wij, het personeel, bieden zorg en begeleiding aan voor mensen met een dementie.
Mw. de Zwart woont hier al een paar jaar.
Mw. wist altijd goed wat ze wilde, eerst ontbijten met een krantje en dan ging ze zich wassen en kleden.
Alleen bij de douchebeurten had mw. hulp nodig.
Aan de hand van het aktiviteitenoverzicht kruiste mw. aan waar ze heen wilde.
Als er eens iets niet door ging vroeg mw. waar ze zich kon vervoegen voor commentaar.
Met een vaste club dames gebruikte ze de warme maaltijd in een van de huiskamers, aan nieuwe bezoekers moest mw. altijd wennen en hield liever de stoel bezet voor een oude bekende,
tot deze definitief niet meer kwam.
Bij goed weer ging mw. wandelen, vaak alleen maar ook met haar kinderen,
en soms ook met de wandelclub ging mw. naar buiten.
Met het verstrijken van de jaren zagen we dat de vaste rituelen vaster werden,
nieuwe collega's deden er steeds langer over om bekend te worden.
De activiteiten werden niet meer aangekruist.
Vanmorgen las ik bij de rapportage over mw. het verslag van onze collega Stella in de avonddienst.
Mw. was gaan wandelen maar had een andere route gekozen.
Een stations medewerker had het huis gebeld dat mw. daar was? (lang leve de kaartjes aan de rollator)
De dochter was gebeld en had mw. opgehaald.
Mw. had een overnachtingspakket mee gehad (warme kleren, een muts en een tijdschrift)
en was niet van plan geweest om terug te komen.
Samen met de dochter en mw. had de collega een gesprek gevoerd.
Mw. had aangegeven dat ze hier in de gaten werd gehouden en ze mocht allerlei dingen niet.
Ook had ze er last van dat er overdag allemaal mensen naar haar t.v. keken zodat die het 's avonds niet meer deed?
Er werd van alles voor haar beslist en ze had op maandagavond niet in de vaste huiskamer kunnen eten
(er was een scholing geweest onder andere in die huiskamer) en de andere plek had ze niet fijn gevonden, en zo nog wat zaken.
Mw. had aan Stella gevraagd "heb je kinderen?"
Die had Stella.
"en als die beslissen wat je moet doen, wat zeg je dan?"
Stella had geantwoord dat ze dat zelf wel uit zocht.
"En zo is het nou maar net" vond mw.
Natuurlijk wilde ik weten hoe het nu was met mw. de Zwart.
Ik klopte en liep haar appartement (volgens afspraak) binnen om 8.15.
"Goedemorgen, heeft u al zin om op te staan?"
"Hoe laat is het?" terwijl mw. op haar wekker keek vond ze het een goede tijd om op te staan.
Na het innemen van de medicijnen wilde mw. wel wassen en aankleden, zo geschiedde.
"ik heb u al een poosje niet geholpen," zei ik naar waarheid.
"is er iets veranderd of is er nog iets gebeurd?"
Mw. dacht dat alles hetzelfde was gebleven, was ze het voorval van gisteren vergeten??
Na wat geklets over koetjes en kalfjes kwam opeens toch het hele verhaal.
" Ik ben gister op stap geweest, daar had ik zin in. Noem het lentekriebels.
Ik heb de bus genomen, aardige mensen hebben me in de bus geholpen"
(ja dat zal wel moeten, hoe kom je anders met een rollator in de bus)
Ik kon ook niet betalen, ik had geen geld bij me, maar ik heb allemaal stukken van de stad gezien waar ik allang niet meer geweest was.
Toen ik bij het station aankwam heb ik Anne gebeld om me op te halen.
Anne was niet blij, maar ze kwam toch"
Mw. kletste nog even vrolijk door over haar uitstapje, ze realiseerde zich ook dat ze wel een bekeuring had kunnen krijgen wegens zwart rijden.
Maar ze had een leuke dag gehad.
Ik maakte broodjes klaar, een kopje verse thee en legde haar krant bij het ontbijt.
"gaat u binnenkort nog een keer op stap?" vroeg ik geïnteresseerd.
"Nou, dat weet ik niet, ik denk niet dat dat verstandig is." was het antwoord
"Ik mag nog naar buiten maar als ik weer zo ver weg ga dan denk ik dat ik dat misschien niet meer mag"
"Ja, dat zou kunnen" beaamde ik "maar wat zou u willen?"
"Kind ik loop altijd hetzelfde stukje, alleen of met mw. Spaans, met de wandelclub, ik wil wel eens wat anders.
Vind je dat gek? Ik wil ook wel eens verder lopen"
Natuurlijk vind ik dat niet gek, ik kan het me zelfs heel goed voorstellen.
Ik weet ook dat er woonzorg centra zijn met gesloten afdelingen,
ik vind het zo fijn voor de bewoners hier dat ze zich door het hele huis kunnen bewegen, en dat we ook beoordelen of ze zelfstandig naar buiten kunnen(natuurlijk in overleg met familie)
"Dus als wij zorgen dat er af en toe iemand met u een grotere wandeling maakt is het goed?
Dan bent u tevreden?"
Mw. knikt, "dan ben ik tevreden, dan loop ik niet meer weg"
Het gesprek is klaar, ze neemt een hapje brood en begint de ochtendkrant te lezen terwijl het zonnetje doorbreekt.
Eind goed al goed?
