Je hield me staande bij de brug, ik kon niet vooruit of terug. Het ging allemaal zo vlug...

Ik weet nog wat je vroeg; "Wil je klappen hebben of wil je 't water in?" Een vraag die nergens op sloeg, ik was nog maar een kind!

Ik kon niet kiezen, wat moest ik nu?! Toen zag ik mijn kans, gooide m'n fietsje op straat, en rende zo vlug ik kon, naar een woonhuis, achterom. Niet wetende of hij er nog staat.

Hij had twee fietstassen, ben ik nooit vergeten. En dan moet je weten, hoe bang ik daarvoor was.

Met kloppend hart, elke dag van school naar huis. En altijd kijkend, ver vooruit of ik die fietstassen weer zag.

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Je weet wel...Karin!
Vreselijk, onbegrepen zielen die daardoor anderen onderuit gaan halen, in en in triest
Reply
The Original Enrique
@Je weet wel...Karin! Ja, echt triest want het tekent wel voor een groot deel je leven. Dank voor je lieve reactie! ❤️
Reply
More replies (1)
marijke
ik rem dan niet voor jou af!! Moordneigingen krijg je dan toch.......💖
Reply
The Original Enrique
@marijke, jij kunt gedachten lezen! Daar komt 't wel op neer idd. Dank je wel! 💝
Reply
More replies (2)
Hans van Gemert
Heel naar, dit soort situaties!
Reply
The Original Enrique
@Hans van Gemert, zeker en je vergeet het nooit! Dank je wel!
Reply