Het vrouwtje stond voorover gebogen aan het aanrecht. Deze houding had ze aangenomen, al dan niet door de vele uren die ze in haar leven in dit simpele keukentje had doorgebracht. De geiser, die met dat rare konijn erop (of is het een haas?) brandde rustig, terwijl een zachte straal gemengd warm en koud water, door een kort rubber slangetje in haar rode afwasteiltje liep. Alle 'vooruitgang' was aan haar voorbij gegaan. Met een houten afwasborstel poetste Anneke rustig maar grondig de vaat.

De bovenste kastjes stonden alle drie open toen Anneke stond af te drogen. Geen bord of kopje was hetzelfde maar stonden altijd op dezelfde plek en hoogte op de legplanken. Een doekje over het roestvrij stalen aanrecht en ook over het graniet, wat vandaag de dag wél als luxe wordt gezien.

Direct ging Anneke brood smeren en thee zetten, zonder op de klok te kijken. Zoals elke dag was het na dit ritueel ongeveer half 1. De lunch ging mee naar de eerste kamer. Nee, niet in Den Haag maar de eenvoudige kamer, zeg maar. De schuifdeuren naar de opkamer gingen alleen zondags open. Terwijl de weduwe aan tafel zat te eten met een vriendelijk zonnetje op haar gezicht, dacht ze weer aan vroeger, toen haar man Gert nog leefde en de kinderen nog thuis waren. Een traan rolde over haar wang. Voorzichtig nam ze haar derde hapje van de boterham en roerde tegelijkertijd haar thee.