Voorwoord:

Lientje woonde samen met haar beide ouders, broer Stefan en zusje Machteld, in Steensel, een dorpje in de Brabantse Kempen.

Haar vader, Gerrit, werkte bij de Daf in Eindhoven en haar moeder, Riet, was huisvrouw. Lientje ging met de bus naar Eindhoven naar school. Doordat haar vader ploegendienst draaide, kwam het niet zo uit dat Lientje mee kon rijden. Dat was niet anders en op zich ook niet erg. Maar op een gegeven moment werd vader ziek. Zó ziek dat hij geen ploegendiensten meer mocht draaien en overdag nog halve dagen werkte.

De heenweg  ging Lientje nog altijd met de bus. Maar als ze wou kon ze nu tussen de middag wél naar huis. Haar vader had gezegd dat áls ze 's middags naar huis wou, ze aan de parallelweg bij de fietsenzaak moest gaan staan. Hij kwam daar dan langs over de 'grote baan' en precies op dat punt, kon hij haar nét zien. Pa had dan maar luttele seconden de tijd om te zien óf ze daar stond en zoja, moest hij in een fractie van een seconde de parallelweg op draaien. Lientje stond er niet altijd, soms bleef ze op school. Maar vader keek altijd en als zijn dochter daar dan stond, nam hij haar mee naar huis. Nooit maar dan ook nóóit had hij de bewuste afslag gemist, als zijn dochter daar stond!

Lientje ging op zichzelf wonen toen ze twintig lentes jong was. Maakte carrière, leerde iemand kennen en later had ze haar eigen gezin. Maar ze vergat nooit haar ouders. Ze hielp hen altijd waar ze kon. Toen Gerrit 65 werd, kon hij met pensioen. Gaandeweg, door de jaren heen, ging het met pa en ma steeds slechter. Stefan en Machteld waren er bijna nooit en al zeker niet op de momenten dat het het hardste nodig was. Lientje wel. Op haar kon je bouwen, nog steeds trouwens. Zij verzorgde haar moeder, Riet, die nauwelijks nog kon lopen en haar dementerende vader. Maar Gerrit had ook nog heldere momenten.

Op een gegeven moment was het niet meer verantwoord dat pa nog thuis woonde. Daar moest Lientje het met haar vader over hebben en met haar moeder natuurlijk. Broer en zus hielden zich afzijdig. Het was een zwaar gesprek. Meer dan 50 jaar waren Gerrit en Riet met elkaar getrouwd. De nodige tranen zijn dan ook gevloeid.

Eenmaal in het verpleegtehuis vroeg pa: "ik mag niet mee terug naar huis zeker?" Hij moest huilen. Nee, dat kon niet helaas. Vader legde zijn hand op de schouder van Lientje en zei: "Weet je nog dat ik je altijd meenam als je bij die fietsenzaak stond?" "Ja, dat weet ik pap, dat vond ik altijd heel lief van je!" Pa: "ik ben nog altijd blijven kijken, als ik er langs kwam, of jij er niet stond".