Sinds 6 weken is mijn #gezin uitgebreid. Nog niet helemaal officieel maar semi-officieel maar de verwachting van de betrokken instanties is dat de rechter zijn/haar akkoord gaat geven en ik verwacht dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben.

Hoe het zo gekomen is

6 weken geleden kreeg ik opeens een telefoontje van iemand van de gemeente die informeerde of ik X kende en of ik op de hoogte was van de situatie thuis. Aangezien X al sinds 6 jaar bij ons thuis komt en aangezien ik degene ben geweest die ooit Veilig Thuis gebeld heeft kon ik daar dus bevestigend op antwoorden. Zij vertelde dat X wederom was weggelopen en nu dan wel thuis was maar dat er gevaar dreigde voor escalatie en dat X in een gesprek met haar had aangegeven dat hij graag bij mij zou willen wonen. Of dat zou kunnen was haar vraag. Netwerkopvang had altijd de voorkeur dus vandaar haar telefoontje. Tsja, en dan zit je dan op vrijdagochtend met een onbekend iemand aan de telefoon met een vraag waar je niet lichtzinnig overheen kunt stappen. Mijn eerste reactie was "laat maar komen" maar ik realiseerde me dat ik deze beslissing niet in mijn eentje moest nemen. Ik vond dat ik het in elk geval eerst met de kinderen moest bespreken. Oudste dochter was op het moment van het telefoontje thuis en hoorde het gesprek en gaf meteen aan dat X haar kamer wel kon hebben aangezien zij door de week toch niet thuis was. De jongste twee zouden het ook wel prima vinden maar degene die voor mijn gevoel er echt mee akkoord moest gaan was mijn oudste zoon. X is namelijk zijn vriend en hij gaat voor hem door het vuur maar soms kan hij hem ook wel achter het behang plakken dus het leek mij wel belangrijk dat hij er ook achter zou staan. Hij ging meteen akkoord maar merkte wel op dat X zich dan wel aan onze regels zou moeten houden. Toen ik het later met jongste zoon besprak was dit ook de toevoeging die hij maakte. Ik belde de mevrouw van de gemeente terug vertelde haar dat wij hem konden en wilden opvangen maar dat hij zich dan wel echt aan de huisregels zou moeten houden en zei zij dat ze zou gaan kijken of ze het kon regelen met de ouders aangezien die toestemming moesten geven en wij beiden wisten dat die niet blij zouden zijn met mij als netwerkopvang. Ze zou terugbellen maar voordat ik weer contact had met haar ging de bel en stond X al voor de deur met 2 kleine sporttassen met kleding en 2 rugzakjes. Blijkbaar waren de ouders akkoord gegaan. Later hoorde ik morrend maar ze hadden de handtekening gezet.

Hoe ging het verder?

Ik had hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en geen flauw idee wat er nu verder ging gebeuren. Diezelfde dag kwam zij nog langs om het e.e.a. te bespreken en dan zou ze begin volgende week met iemand van het team acute zorg langskomen. Ik was in de weken van te voren flink bezig geweest met ontspullen dus alles wat niet nodig meer was had ik weggegeven of weggegooid. Natuurlijk had ik nog luchtbedden maar ik voorzag dat dit nog wel eens even zou kunnen duren en ik wilde niet dat X al die tijd op een luchtbed zou moeten slapen of mijn dochter als zij in het weekend thuis zou zijn dus toen heb ik heel snel een bed, een matras en een kledingkast geregeld. Zo fijn dat de mensen in mijn omgeving bijsprongen. X had al niks bij ons maar een eigen bed en een kast was toch wel het minste. De eerste dagen heeft hij bij mijn zoon op de kamer geslapen en toen mijn dochter terug naar haar kamer ging verhuisde hij naar haar kamer. Hoewel we hadden afgesproken dat hij in de weekenden bij zoonlief op de kamer zou slapen gaf dochterlief haar kamer al snel helemaal aan hem. Zij zou wel bij haar broertje op de kamer slapen. X hing lampjes op en richtte de kledingkast in. Inmiddels heeft hij het e.e.a. aan de muur gespijkerd en is het steeds meer zijn kamer geworden. Het duurde een week voordat de gemeente en acute zorg op bezoek kwamen en tot mijn verbazing was de Raad voor de Kinderbescherming ook bij dat gesprek aanwezig. Zij zouden het al eerder gedane onderzoek nogmaals gaan doen en dus had ik opeens allerlei instanties aan mijn keukentafel zitten waar ik als ik eerlijk ben toch wat gemengde gevoelens bij heb. Na dit gesprek bleek dat de gemeente het onderzoek nu overdroeg aan het team acute zorg en dat die 4 weken lang regelmatig, en dan bedoel ik zeer regelmatig langs zouden komen. De Raad ging los daarvan ook een onderzoek doen.

Met X ging ikzelf meteen aan de slag. Het was eind oktober en school was al geruime tijd aan de gang maar hij had nog steeds geen stageplek. Die hebben wij meteen samen geregeld na het eerste weekend. Hij ging weer naar school en na een week of 2 heeft hij gesolliciteerd en vond hij een bijbaantje. Ik heb getwijfeld of ik dit laatste wel een goed idee vond maar aangezien hij geen geld heeft en zijn ouders hem geen geld wilden geven en ik ook niet alles zo maar kan financieren (mijn eigen kinderen hebben tenslotte ook bijbaantjes) heb ik groen licht gegeven. Natuurlijk hoeft hij niet alles te financieren, de kapper betaalde ik, het vervangen van zijn OV kaart ook en toen bleek dat hij wel erg weinig kleding had heb ik dat ook geregeld. Maar het is wel gewoon zo dat ik niet "loaded" ben en dus was ik ook nu weer blij met de hulp van vriendinnen die de kledingkasten van hun zonen indoken. Want ik had hier ook financieel geen rekening mee gehouden ...... als mijn kinderen een adventskalender krijgen dan moest hij er ook een krijgen en als hij met de Kerst nog hier woont dan moeten er ook kerstcadeautjes voor hem onder de boom liggen en als hij een avondje weg wil dan kan ik hem niet zonder geld laten gaan. En hij heeft nu wekelijkse gesprekken bij een ggz instantie.

De Raad bleek na onderzoek een onder toezichtstelling voor te stellen en adviseerde om X bij ons te laten wonen. Binnenkort moet een rechter hier een beslissing over nemen. Het team acute zorg kwam tot hetzelfde inzicht. En dus moest ik opeens gaan bedenken en uitzoeken hoe dat nou werkt en wat er moet gaan gebeuren en wat er gaat gebeuren. Ik had geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Ik pleegouder? Want volgens mij gaat het daarop neerkomen. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ben ik nou werkelijk de meest geschikte persoon hiervoor? Ik werd opeens overvallen door het verantwoordingsgevoel dat ik voelde en door onzekerheid. Paniek die herkende uit de tijd van mijn scheiding toen de biologische vader van mijn kinderen het liet afweten en mijn kindjes zeiden dat het wel goed zou komen en dat ik het wel zou regelen allemaal want dat deed ik altijd. Ik weet nog dat ik toen dacht: "Kan ik die verantwoordelijkheid wel aan en nu mag ik geen fouten meer maken". Die gedachte had ik nu weer. Maar goed, de alternatieven vond ik nog slechter: wonen in een groep of verhuizen naar een onbekend pleeggezin (al kan dit nog altijd gaan gebeuren als de rechter dat zegt geloof ik) dus ik vertrouw er maar op dat dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen.

Stand van zaken nu

Eigenlijk gaat het tot nu toe best goed. X probeert zich echt goed aan te passen en zich aan de regels te houden maar ik merk dat zijn beginsituatie toch heel erg afwijkt van de mijne en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dingen die ik vanzelfsprekend vind en mijn kinderen ook zijn voor hem volkomen nieuw dus het is voor ons beiden een zoektocht en aftasten. Hij is niet gewend om afspraken te maken of verantwoording af te leggen. Ik wil weten waar iedereen is en hoe laat iedereen weer thuis is. Je zorgt dat je op tijd op staat en je zorgt dat je op tijd bent. Vooral dat eerste is moeilijk voor X en daardoor ook het tweede. Praten is lastig, dat is hij gewoon niet gewend. Zelf keuzes maken ook niet trouwens. Nadenken over wat jezelf wilt idem dito. Hij kan wekenlang van de radar verdwijnen (dat zou mijn kinderen niet lukken) en in die zin is hij erg zelfredzaam maar op andere vlakken ligt hij echt achter op zijn leeftijdsgenoten. Dus hier moeten we samen aan werken. Aan de andere kant merk ik dat hij nu al opener, dat hij zich op zijn gemak voelt en dat hij echt zijn best doet.

Ik vind het best wel spannend allemaal wat er nog allemaal komen gaat. Ik merk dat ik hem ontzie en dus misschien iets minder streng ben. Ik ben niet gauw boos, ook niet naar mijn eigen kinderen toe maar een preekje zo nu en dan zit er wel in maar bij X vind ik dat nog lastig. Ik doe het wel maar misschien wel minder dan ik bij mijn eigen kinderen zou doen als zij bepaalde zaken niet volgens afspraak doen en daar moet ik echt op gaan letten. Dit jaar heeft een onverwachte wending gekregen en ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan. Zal ik in 2020 dan officieel een #pleegouder zijn?