Het verkeersbord heeft er vermoedelijk al lang gestaan. Jaren, wellicht. Je hoort mensen wel eens zeggen dat de gewone, dagelijkse dingen uit je omgeving nauwelijks opvallen. Dat is juist. Behalve als je er met je stomme kop tegenaan loopt, dan weet je weer dat het er is. Doorgaans lever ik geen half werk en ook in dit geval moet ik zeggen dat ik het degelijk deed. Althans, dat bleek toen ik mijn ogen weer opendeed.

Ik bleek tot mijn verrassing in een ziekenhuisbed te liggen en allerlei metertjes hingen op, naast en achter mij hun uiterste best te doen om mijn geheimen prijs te geven. Aan mijn hand hing een infuus, dat met een soort plakbandje enigszins gefixeerd werd. Er lag een dekentje over me heen, gelukkig niet al te dik, je zou zeggen dat er op de stookkosten in een ziekenhuis nog wel wat bezuinigd zou kunnen worden. Aan de muur hing een soort waslijntje met 'beterschap'-kaarten, blijkbaar achtergelaten door een vorige patiënt.

Op het nachtkastje stond een fruitmandje, met een kaartje 'Complimenten van de medische staf, we wensen u een prettig verblijf.' Kleine lettertjes onderaan wezen me met nadruk op de afvalemmer: 'Het niet opruimen van afval zal in rekening worden gebracht.'  Lekker dan. 

Naast het bed lag een apparaatje waarmee ik contact kon maken met de verpleging. Ik moet zeggen dat ik de eerste keer even schrok. Het televisiescherm boven mijn bed flitste aan toen ik op de knop drukte en het gezicht van een nogal digitaal uitziende zuster staarde me aan.

'Heeft u wat nodig?'

'Wat is er gebeurd, waar ben ik?'

De laatste vraag werd als een directe uitnodiging opgevat, want meteen begon een introductiefilmpje over het ziekenhuis te spelen.

'Ho, stop!' riep ik geschrokken, en de film stopte.

'U hoeft niet te schrikken,' zei de digitale zuster, 'we zijn optimaal geprogrammeerd om uw ziekenhuiservaring zo kort en heilzaam mogelijk te maken.'

Ik dacht even dat ik gek werd. Blijkbaar stond er ook een camera op mij gericht voor een optimale communicatie, hoe wist ze anders dat ik geschrokken had gekeken? En werd ik nou alleen door digitale zusters geholpen? Ik mocht toch hopen dat er ook echte exemplaren aan te pas kwamen.

'Maar wat….'

'Voor aanvragen voor toiletbezoek, druk één. We wijzen u erop dat aanvragen minimaal een half uur voor enig kritiek moment gedaan moeten worden in verband met de inplanning. Elk bezoek zal op uw toilet-strippenkaart worden aangetekend. Indien de kaart op is, zal elk extra bezoek in rekening worden gebracht.' ging de stem onverstoord verder, 'Voelt u zich niet goed, druk twéé. We wijzen u erop dat een onterechte melding in rekening zal worden gebracht, ons systeem houdt uw gezondheidswaarden uitstekend in de gaten. Voor vragen over het eten, druk drié. Afwijkingen van het standaardmenu zijn tegen meerkosten mogelijk. Wilt u een bestelling doen in onze winkel, dan drukt u vier. Ik wijs u erop dat u alleen met de pinpas kunt betalen. Overige vragen worden alleen beantwoord als het systeem tijd heeft en zullen per tien seconden worden berekend.'

Tien seconden bleef de digitale zuster me aankijken. Toen, aangezien ik te verbaasd was voor een nadere specificatie van mijn hulpvraag, flitste het scherm weer uit.

De menselijke maat is in het ziekenhuis van de toekomst duidelijk met een lantaarntje te zoeken.

(c)2018 Hans van Gemert

Afbeelding: Pixabay

Dit (fictieve) verhaal past in de schrijfuitdaging van Schrijvelarij (FB, dec.2018), en uiteraard in deze: