Met de toppen van mijn vinger stoot ik ergens tegen aan. Het zou de ketting kunnen zijn, die door mijn aanraking naar achteren gaat. Als ik gelijk heb, dan zou hij ook heen en weer kunnen bewegen en dan moet hij met de volgende slingerbeweging weer binnen bereik komen – juist. Opnieuw voel ik het metaal tegen mijn vingers stoten. Ik hoef alleen maar een nieuw tikje te geven om de beweging groter te maken, gewoon nog één wat steviger tikje…
Dat tikje lukt, de ketting beweegt met wat meer kracht naar achteren. Maar helaas verlies ik daardoor mijn evenwicht en val voorover de kooiruimte in. Ik voel de ketting langs me wegglijden en kom halverwege mijn val een obstakel tegen. Het mandje misschien? Wat het ook is, het zorgt ervoor dat mijn snelheid wordt gestuit maar daarna val ik verder, tot een bons op de harde ondergrond een einde maakt aan mijn val.
Het duurt even voor ik weer bij mijn positieven ben. Kreunend kom ik overeind en betast een hele serie pijnlijke plekken. Ongetwijfeld zit ik nu vol met een hele hoop schrammen, bulten, builen, schaafplekken en andere pijnlijkheden, maar gelukkig kan ik de lichamelijke ravage alleen maar voelen, niet zien. Wat je raadt het al natuurlijk, het is zo donker dat ik geen hand voor mijn ogen zie. Op de tast zoek ik naar het lichtknopje, uiteraard tegen beter weten in, want iets dergelijks is hier beneden natuurlijk nergens te vinden. Nu pas valt me in dat ik ook de ingebouwde zaklamp van mijn telefoon had kunnen gebruiken om wat helderheid te verschaffen. De telefoon heeft de val beter doorstaan dan ikzelf, het scherm is in ieder geval nog volledig intact. Bereik heb ik hier beneden helaas niet, maar de zaklamp doet het.
In de schacht die ik zojuist in een veel te hoog tempo ben afgedaald zie ik twee kettingen hangen, aan elke ketting een mand. De eerste hangt helemaal bovenaan, dat moet het exemplaar zijn waar ik die whiskyflessen in had gevonden. De andere hangt halverwege de schacht en helaas hangt alles zo hoog dat ik er onmogelijk bij kan. In de hoop dat ik een ladder of iets dergelijks kan vinden, kijk ik speurend om me heen.
Er ligt een hoop stof en gruis op de bodem van de schacht, maar niets waar ik op kan gaan staan. Wel zijn er drie gangen in beeld. Eén ervan lijkt vol te liggen met stenen, misschien door een instorting? Het maakt me meteen nog wat ongeruster dan ik al ben, deze mijn is per slot van rekening al erg oud en ik vraag me ineens af waarom ze al zolang verlaten is. Was de mijn uitgeput, of begon de hele handel in te storten? Nee, ik voel me er niet erg prettig bij, helemaal niet.
Er zijn nog twee gangen. Allebei donkere gaten, het licht van de zaklamp dringt niet erg ver door. Er is maar één manier om erachter te komen of zo'n gang ook een uitweg betekent, het idee dat ik de rest van mijn (vermoedelijk sterk ingekorte) leven hier onder in een mijnschacht moet doorbrengen spreekt me bepaald niet aan. Ik heb in ieder geval spijt dat ik niet gewoon iemand heb ingelicht over mijn plannen. Maar ja, als er wat te halen valt is de gedachte aan het delen van informatie nogal uit beeld, vrees ik.
De ingestorte gang is de meest linkse, dus mij lijkt de meest rechtse voorlopig de veiligste. Heel voorzichtig stap ik vooruit. Of eigenlijk: schuin naar beneden. Zo dring ik steeds verder in de donkere mijngang door.
(c)2019 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Dit #verhaal (#story ,#Geschichte ) waarbij een #fles (#bottle ,#Flasche ) een belangrijke rol speelt is begonnen bij het verhaal 'De Fles (Peerke70'. Het past ook in de maandelijkse #schrijfuitdaging , waar je hier meer over kunt lezen:
Hoe gaat dit verder?
