Het laatste eindje

Het was een druk jaar geweest, en de laatste dagen waren altijd extra druk. Ook wel een beetje bijzonder. Het was duidelijk was dat het nieuwe jaar bijna zijn opwachting maakte, maar het verkeersbord op de deur hield hem nog net eventjes tegen. Het oude jaar schuifelde nog wat rond. Moeizaam, zijn lantaarntje was bijna opgebrand. Veel bijzonders gebeurde er ook niet meer, er hingen nog slechts enkele uren aan het waslijntje te wachten, de rest was al in het afvalemmertje verdwenen. Het oude jaar keek hooguit een beetje terug op alles wat er was gebeurd en dat was toch nog heel wat.

Hij had relaties verbroken zien worden, of met een armetierig stukje plakband gerepareerd. Gelukkig had hij ook vele nieuwe liefdes zien ontstaan en kinderen geboren zien worden. Dat hoorde toch wel bij de leuke dingen. Geboren worden, het oude jaar rilde even, het herinnerde hem aan het nieuwe jaar dat zo meteen knallend en flitsend van onder zijn dekentje tevoorschijn zou komen. Zo was hij zelf ook begonnen, de standaardprocedure. Vol enthousiasme was hij aan het werk gegaan.

Hij schudde zijn hoofd. Onbegrijpelijk hoe snel zijn bestaan was verlopen. Van moedermelk naar een pintje, er zat eigenlijk niets tussenin. De mensen zouden daar eens wat meer over moeten nadenken, dacht hij. Minder werken met camera's en schermen, meer met hun ogen en hun hart. Minder najagen van de waan van alledag, openstaan voor de verrassingen die het nieuwe jaar zou bieden. Want verrassingen waren er genoeg, zullen er altijd genoeg zijn.

Nogmaals schudde hij het hoofd. 'Nou ja,' mompelde hij, 'dat is voor het volgende jaar. Ik wens de mensen én mijn opvolger alle goeds, alle geluk van de wereld.'