Het pluisje
De afgelopen tijd heb ik gebruikt om te groeien. Steeds langer, steeds pluiziger. Natuurlijk groeide ik niet alleen, al mijn broertjes en zusjes met mij vormen samen een zachte, pluizige massa. Nu we zijn gerijpt en gegroeid, nu we zoveel mogelijk kracht en energie in ons hebben opgezogen, voelen we hoe de verbinding met moeder hoe langer hoe dunner wordt. Het moment nadert dat we definitief afscheid van haar zullen nemen. En ik denk, ik voel​ dat vandaag die dag is aangebroken, het kan gewoon niet anders. Ik zou graag vlak bij moeder gaan wonen, of vlak bij een van mijn broertjes en zusjes. Maar ik weet al, zo zit ons leven niet in elkaar, het lot zal ongetwijfeld anders beslissen.
De zon verwarmt mij met haar stralen, ik zuig de laatste restjes zonnige energie in me op. Ik ben zover.
De wind blaast haar zachte briesje langs me. Een korte trilling gaat door me heen, het moment is daar: ik ben los.
Zwevend verlaat ik mijn moeder, mijn geboorteplek, ik word opgetild naar onbekende verten. Dan daal ik neer naar de vruchtbare aarde, klaar om mijn nieuwe leven te beginnen.
Beautiful story of a sperm bulb and its fluffy fur, a little more and it belongs to the hairless.