Ruw werd hij opgeschrikt door de etensbel, die zelfs op zolder hard doorklonk. Hij was de tijd helemaal vergeten. Snel raapte hij zijn spullen bij elkaar, stopte ze, in de daarvoor bestemde vakjes in zijn boekentas en controleerde of hij alles bij zich had. Ook zag hij er op toe de tas goed dicht te doen. Hij wilde niet dat iemand weet zou hebben van zijn activiteiten.
Een paar weken geleden had hij deze zolderkamer, per toeval, ontdekt. Nu hoopte hij, het geheim te kunnen houden, zodat hij zich er regelmatig kon terugtrekken. Voor sommige dingen was het fijn om je terug te kunnen trekken. Een ontdekking die hij, steeds meer, waardeerde. Hij was erg oplettend geweest, maar ditmaal overviel het hem en moest hij haast maken. Inwendig mopperde hij op zichzelf.
Zo snel mogelijk denderde hij de trap af, om plots bij de laatste trede halt te houden. Even luisterde hij of hij niemand hoorde en schoot toen snel de hoek om, waardoor hij in de brede gang belandde. Niemand te zien. Opgelucht haalde hij adem. Nu nog snel zijn tas onder zijn bed op de slaapkamer schuiven en dan een sprintje naar de eetzaal trekken. Hij bedacht zich onderwijl, dat hij vaker te laat moest gaan komen, zodat het niet meer zo op zou vallen.
