De schim (part 3)
Hij wist in het geheel niet, hoe de andere jongens zouden reageren als zij zouden weten wat hij van plan was. Zouden zij een geheim kunnen bewaren? Vrienden had hij nog niet gemaakt, daar was de tijd nog veel te kort voor. Als alles zou lopen, zoals verwacht, dan zou hij hier nog wel een hele poos blijven. Waarschijnlijk tot het einde van zijn middelbare school. Er kwam een lachje om zijn lippen, als hij daaraan dacht.
Thuis was er wel vaker over gepraat, door zijn oudere maten. Het leek alsof zij daardoor een speciale band hadden en altijd veel meer wisten, van de wereld, maar ook van elkaar. Die gaven hem dan een por, trokken hun kin op en staken hun duim omhoog. "Nog maar een paar weken, hé?" Lachten zij hem toe. "Dan is is het zover. Eindelijk, man. Verlost van die verdomde kermis en dat ploeteren." Elke keer weer dat op en afbreken. Daar komt geen einde aan.
Nou vond hij dat ploeteren niet eens zo erg en wist hij ook niet waar hij verder nog allemaal verlost van zou worden, maar dat publiek, die kinderen, dat was wel een opluchting. Zij konden je zo vaak aan je mouw blijven trekken, terwijl zij heel goed wisten dat zeuren geen zin had. Zonder muntje mocht je er niet in. Basta! En dacht je dat hun ouders hen tot de orde zouden roepen? Vergeet het maar, die waren nergens te vinden, of hadden al een flinke slok op.
