05-02-2020 ... Wat is er gebeurd met de man met vuilniszak?

Soms verdwijnen mensen uit het je straatbeeld. In 2007 heb ik er op mijn oude blog 'Punt.nl' ook al eens aandacht besteed aan een man die ineens niet meer langsliep. Alleen de titel vind ik nog terug op Google, omdat Punt.nl niet meer bestaat en mijn blog over deze man ook niet meer.
Hij was een oudere man, ergens in de zeventig, maar kan ook tachtig zijn, en wandelde drie keer per dag langs mijn huis om zijn whiskeyhondje uit te laten. Ik groette hem altijd als ik 'm live tegenkwam, en hij groette, pas na enige tijd, mij terug. Hij kende me niet, dus groette hij niet. Maar ik bleef stug volhouden.
Op een dag was hij verdwenen. Ineens liep hij niet meer in mijn straat met zijn hondje. Ongetwijfeld overleden. Heb me nog vaak afgevraagd wat er met het hondje is gebeurd, maar ik had geen idee waar hij woonde en niemand leek hem te kennen.

Vorig jaar, vlak voor mijn vakantie in september, miste ik hem. Maar ik was druk geweest en had hem waarschijnlijk niet opgemerkt. \We noemen hem Kees. Hij heeft zich ooit aan mij voorgesteld en zijn adres gegeven, maar mijn brein heeft dat in de vuilniszak gegooid, die hij altijd bij zich had. Hij liep wel tien keer per dag langs mijn raam. Van zijn huis, welke aan het einde van mijn straat lag, naar het centrum. Hij liep op eieren, zoals wij dat vroeger zouden noemen. Hij rolde zijn voet af en zette zich extra af op zijn voorvoet. Dat geeft een wat deinende loop. Hij had er altijd flink de vaart in. Het viel me wel op, dat hij wat langzamer was gaan lopen, maar nog steeds flink.

Hij sprak mij altijd aan. Daar was ik niet altijd blij mee, want echt een goed gesprek kon je niet met hem voeren. Hij had me ooit verteld dat hij bij de belastingen had gewerkt. En ik hoopte diep in mijn hart, dat hij niet degene was die mijn aangiftes nakeek. Tot ik bedacht, dat hij misschien wel niet achter een bureau zat, maar wellicht daar de ruimten schoon hield of anderszins werk wat niks met belastingen te maken had. En dat stelde me gerust. Onze gesprekken kwamen niet veel verder dan mijn auto, of de zijne die hij allang niet meer had, als 'ie 'm niet verzonnen had, net als zijn imaginaire vriendin.

'Je hebt je Mazda niet meer! Wel een goeie auto toch? Ik heb ook een Japanner. Een Toyota. Laat je nooit staan.'
'Maar ik zie je altijd lopen? Wanneer gebruik je je auto, dan?'
'Dan haal ik m'n vriendin op. Ze woont in Brabant. Ze kan niet autorijden.'
'Heb jij een vriendin? Ik zie je nooit met haar?'
'Nee, we blijven thuis. Ze kan niet zo goed lopen.'
'Oh, dat verklaart het ... '(???????)

Maar het kwam ook wel voor, als ik 'm in het wild tegenkwam, op een andere plek dan mijn straat, dat hij me niet eens herkende. Dan zei ik 'm op m'n fiets gedag, maar dat kwam niet bij hem 'binnen'.
Ik heb me vaak afgevraagd wat er in zijn hoofd omging als hij de hele dag heen en weer liep van z'n huis naar het centrum en weer terug.

Ooit heb ik 'm gevraagd waarom hij altijd met die vuilniszak liep. Wist hij zelf ook niet echt, geloof ik. In die vuilniszak zat ook nog eens lege doos. De zak en doos slingerde altijd aan zijn arm met zijn zwevende tred. Zijn haren kamde hij niet, maar ik kon wel zien dat hij in ieder geval geslapen had, want aan de achterkant van zijn hoofd had hij 'slaapharen'.
Ik vroeg me altijd af wat hij dan in het centrum deed. Tot mijn buurtsuper sloot.
Ik moest omkijken naar een andere supermarkt en dat werd de AH richting centrum. En daar zag ik hem regelmatig bij het koffieapparaat. Meestal alleen met z'n vuilniszak en doosje erin, maar ook wel met anderen.

En nu mis ik hem ook, net als de man met het whiskeyhondje. Na mijn vakantie wist ik het zeker. Hij was verdwenen. Hij heeft wel een keer aangegeven dat hij onderzoeken had ondergaan, want het liep niet zo lekker in zijn lichaam. Hij voelde zich niet goed.