...

Toen ik geboren werd dwaalden de ogen van meerdere familieleden onmiddellijk naar mijn hals.

Mama werd namelijk tijdens de zwangerschap, door mijn vader de keel dichtgeknepen op een familiefeest.

…

Doodsangsten stond ik uit, ik was bang dat hij me los zou laten en dat ik …

…

Als kind had ik steeds een raar gevoel over mij, een gevoel dat ik niet kon verklaren.

Later zou ik dat gevoel een naam kunnen geven. Het heet angst.

…

Ik hoorde mijn mama huilen, het waren angstkreten. Ik stak mijn vingers in mijn oren om het niet te moeten horen. Maar het geluid van haar schreeuw naar hulp kwam er bovenuit.

…

Ik herinner me flarden.

…

Mama’s hoofd lag regelmatig open, bloed spatte in het rond.

Een dokter kwam er nooit aan te pas, de wonden moesten vanzelf dichtgroeien.

Niemand deed iets.

…

Als kind had ik plannen. Moordplannen.

In bed bedacht ik hoe ik hier een einde aan kon maken.

Welk vergif was er? Kon ik een geweer gebruiken?

Een kind zouden ze toch niet in de gevangenis steken? Dit is toch wettige zelfverdediging?

…

Tranen met tuiten heb ik als kind geweend.

Ik ging letterlijk kapot aan al die pestkoppen die me dag in, dag uit verwijten maakten om mijn uiterlijk.

…

Elke dag haalde mijn moeder op haar fiets een bak bier. Elke dag opnieuw werd die dezelfde dag nog uitgedronken.

…

Aan mijn moeder heb ik nooit veel hulp gehad. Bang als ze was, greep ze zelf naar de drank om haar ellende te vergeten.

…

Mama verdween tijdens de scheiding naar een opvangtehuis. Ik kon niet mee, ik moest bij mijn vader blijven wonen. En bij Magda, die niet sloeg, maar zich wel zondigde aan psychisch geweld.

…

Zij kwam vrij goed overeen met mijn vader, ze waren zo’n samenzwerend koppel. Zij was het type persoon dat een mens mentaal aan de grond krijgt, mijn vader de persoon die de klappen uitdeelde.

…

Op een dag liep ik weg van huis. Ik liep naar het klooster waar mijn vriendin geplaatst was.

…

Eén gesprek kreeg ik met een consulent van de jeugdrechtbank. Mijn vader en diens nieuwe partner ook.

Mijn vader beloofde te veranderen. Ik geloofde hem en ging terug naar huis. Diezelfde avond liep het al mis.

…

Uitrusten kon ik doen als ik op pensioen was, schreeuwde mijn vader.

…

Op een dag had mijn vader een zware woedeaanval naar mij toe.

…

Mijn vader smeet in een vlaag van woede mijn ganse kamer overhoop. Overal lag glas. Alle kleuren van verfsporen hingen op de muren. De lakens zaten vol met viezigheid.

…

Ik vluchtte zo snel ik kon.

…

Mama en ik werden weer verenigd.

…

De politie was de valse meldingen zo beu dat zij dreigden klacht in te dienen tegen mijn vader wegens pesterijen ten aanzien van de politie.

…

…

Ik werd verplicht om de wagen in te stappen en mee huiswaarts te keren, naar de ouderlijke woning dus, weg van het veilige vluchtadres bij mama.

Net voor papa en Magda dichterbij kwamen vroeg ik aan Carole, een vroegere schoolkennis om de politie te verwittigen, dat ze ontvoering moest aangeven.

…

Negentien jaar was ik inmiddels en werd op klaarlichte dag ontvoerd door mijn eigen vader die voor niets terugdeinsde.

Toen papa en Magda bijna thuis kwamen, zagen ze in hun achteruitkijkspiegel een politiewagen achter hen aanrijden. Magda gluurde door de achteruitkijkspiegel naar mij.

Ik deed alsof ik de politiebus niet opgemerkt had. Ik wist dat ik veilig was.

Toen we de oprit van de ouderlijke woning opreden, gingen sirenes af, een ruime patrouille politiewagens zorgde dat ik buiten bereik van mijn vader kwam.

…

Een politiepatrouille bracht mij terug bij mijn mama.

Klacht indienen durfde ik niet, ik was veel te bang voor represailles.

…

Ik kwam er ongeveer een maand tot rust na alle miserie met mijn vader.

Tot ... ik plots mijn vader en Magda hun auto traag de woning van dit gezin zag passeren.

Dit gezin woonde nochtans compleet afgelegen en niemand wist dat ik er werkte, behalve het interim-bureau.   

Hetzelfde probleem als voorheen.

…

Maar ik vond iets anders: de liefde.

…

Het vriendje leek voor mij dé oplossing om aan de pesterijen van mijn vader te ontsnappen.

Het is al vaak aangetoond: ’Meisjes die in een gewelddadig gezin opgroeien, komen later terecht bij een gewelddadige partner’.

…

Ik ging na twee ontmoetingen al met hem mee naar zijn huis. Hij zou goed voor mij zorgen, beloofde hij mijn mama.

…

Bovendien werd ik zowel lichamelijk als psychisch mishandeld. Zomaar, zonder aanleiding.

Ik zal het schetsen met een voorbeeld:

Wanneer we wandelden zei hij eens: ‘Komaan, wie het eerst bij die boom daar is’.

Hij kwam als eerste aan, want hij was getraind. Mijn straf was een keiharde trap in mijn buik tot ik neerzeeg op de grond.

Hij had een twijfelaar als bed, in zijn ogen te klein voor ons twee, dus moest ik op de grond slapen.

Een ander spelletje: op je knieën gaan zitten met je armen omhoog. Als mijn armen zakten kreeg ik een keiharde trap in mijn buik, want hij keek intussen naar ‘The karate kid’ en hij moest die geweldige scènes toch naspelen.

Probeer het maar eens. Je handen in de lucht houden terwijl je op de knieën zit. Lang hou je het niet vol.

Of hij gooide …

…

Op een dag raakte ik bewusteloos. Toen ik bijkwam, bleek dat hij me gereanimeerd had.

Hij pochte met het feit dat hij net een van de zeven dodelijke slagen op mij uitgeoefend had en me weer tot leven gekregen had.

…

Mijn handen werden gebonden met een snelbinder, mijn mond gekneveld met een muilkorf.

Hij vulde een bad met ijskoud water en gooide mij erin. De temperatuur van het water op zich was al verschrikkelijk, maar het ergste moest nog komen.

Hij duwde mij onder water en probeerde mij te verdrinken, tenminste, die angst moest ik voelen.

Ik voelde alle kracht uit mijn armen, uit mijn benen weggaan, Ik voelde het leven wegvloeien.

Ik dacht: ‘Nu is het voorbij, nog een seconde en ik ben dood’. Net op dat moment …

…

Op een dag liet hij me even alleen, hij ging zogenaamd iets ophalen bij de buren.

Snel belde ik mama op met de bedoeling haar te vragen de politie in te schakelen, ik had niet door dat het een test was.

…

Als straf werd ik dagenlang opgesloten in de badkamer, een minuscuul kleine ruimte. Gelukkig had ik geen last van claustrofobie.

… ontmaagde me niet enkel, hij gebruikte me telkens als hij aan zijn trekken wou komen.

Ik werd al erg snel ziek. Ik vermoed dat ik na de eerste vrijpartij al zwanger was.

Ik was op een dag zo ziek dat hij niet anders kon dan de dokter laten komen.

Hij belde een arts die binnen een half uurtje zou komen.

…

Terwijl ik grieperig en misselijk op een arts wachtte, vergreep hij zich aan me.

De bel ging, eindelijk hulp!!!

Ik probeerde de aandacht van de arts te trekken, ik wou hem duidelijk maken: ‘Help, ik ben in gevaar, neem me mee’.

Maar mijn tiran week geen seconde van mijn zijde en hield mij goed in de gaten dat ik geen oogcontact maakte.

Ik durfde zelfs niet.

De arts merkte wel iets, maar …

…

Mijn kindje heb ik nooit in mijn armen gehouden. Ik kreeg een miskraam.

Was het van angst? Kwam het door een trap in mijn buik? Was het door de vele seksuele contacten voor het vruchtje zich goed en wel ingenesteld had? Ik heb het nooit geweten.

…

Ik werd gered.

Mijn moeder had gemerkt dat ik angstig was en had mijn doopmeter gewaarschuwd. Zij is langsgekomen met haar man en diens stevige zoon.

Ze namen mij mee en brachten me veilig en wel naar …

Ik durfde geen klacht in te dienen. Want, wat kun je beginnen tegen iemand die werkt bij de gerechtelijke politie? Bovendien had hij, voor hij mij ontmoette, een relatie gehad met de dochter van een politiecommissaris. Zijn vroegere schoonpapa was nog steeds stapelgek op hem. Wat kon ik doen tegen zo’n machtig man?

…

Toen mama even naar het toilet was, stond hij opeens voor mij. Hij geraakte als lid van de gerechtelijke politie overal binnen met een loper.

…

Hij zei dat hij nog terugkwam en me dan voorgoed zou meenemen, dat ik zo snel niet van hem af zou komen.

Mama belde de politie. We dienden een klacht in voor inbraak, bedreiging en diefstal.

Hij werd verhoord maar kon na het verhoor weer als vrij man vertrekken, hij had zich eruit geluld.

…

Mijn vader stapte naar de politie en deed aangifte van kindermoord. Meer bepaald, er moest een uitgebreid onderzoek komen of ik al dan niet een abortus had uitgevoerd, iets wat dat moment strafbaar was in België. Mijn eigen vader wilde mij letterlijk de gevangenis in voor moord terwijl hij met absolute zekerheid wist dat ik een miskraam gekregen had en daarna in het ziekenhuis behandeld werd met een curettage om verdere schade te voorkomen.

…

Op een dag kwam ik in contact met de echte B.O.B.

Niet voor deze valse aanklacht, maar voor een andere zaak.

… was verdachte in een moordzaak en …

…De bedoeling was mijzelf ook onschuldig de gevangenis in te krijgen, maar deze vlieger ging niet op. Die nacht dat het vluchtmisdrijf gepleegd werd, lag ik in het ziekenhuis voor nazorg miskraam en curettage.

Ik weet dat het mijn eigen papa was die het anonieme telefoontje gepleegd had …

…in de gevangenis gaf voor mijzelf wat rust.

…

Ik zei dat ik mijn verhaal niet durfde te vertellen, bang voor represailles. Want …

Ik vertelde dat hij thuis nochtans opgebeld werd dat hij gangsters moest gaan inrekenen. Zij gaven aan dat alles er op wees dat hij drugsverslaafd was, dat bleek vooral uit mijn verhaal.

De wonden aan zijn armen, zogezegd van het inrekenen van gangsters, waren vermoedelijk sporen van naalden gecombineerd met slagen die hij kreeg van cafégangers terwijl hij in een roes vertoefde. De telefoontjes waren vermoedelijk van vrienden om uit te gaan.

Hij werd zwaar aan de tand gevoeld hierover, want je uitgeven als lid van de gerechtelijke politie kan niet zomaar. 

…

Ik moet een sterke vrouw geweest zijn, want ik overleefde dit zonder trauma’s, zonder therapie.

…

Mijn mama had geen geld, ik geen job. Om financiële redenen liet ik mij opnemen in een opvangtehuis voor jongvolwassenen.

…

Ik had me in het opvangtehuis voor jongvolwassenen eigenlijk om de verkeerde redenen laten opnemen, niet om een gelijkaardige reden als mijn huisgenoten. 

Het was een opvangtehuis waar mensen terecht kwamen die oftewel door hun ouders geplaatst werden of doorgestuurd werden na reeds een periode doorgebracht te hebben in een of ander plaatsingstehuis omwille van gedragsproblemen.

Sommigen waren jongvolwassenen met een of andere verslavingsproblematiek zoals drugs.

Ikzelf was er om een totaal andere reden, voor mij was het een opvanghuis omwille van het feit dat ik geen geld had om alleen te gaan wonen. Alsook om tot rust te komen na jarenlang geweldpleging.

Daar was ik veilig voor Lucien, veel veiliger dan bij mijn mama die zelf een weerloze vrouw was …

De begeleiding kreeg al snel een bezoekje …

…

De man, een schilder, kwam alarm slaan: ‘Catharina is in gevaar. Steenaert heeft een wapen op zak.’

Ikzelf werd niet ingelicht, de gerechtelijke politie wel.

Lucien Steenaert werd wel verhoord, maar werd niet vastgehouden.

Hij geneerde zich zelfs niet om aan te bellen in het opvangcentrum en een babbel aan te vragen met de directeur. Hij liet zelfs opvallend zijn vuurwapen in zijn binnenzak zien.

De begeleiding sloeg opnieuw alarm.

Lucien Steenaert werd ondervraagd. Of hij toen opgepakt werd weet ik niet.  

Ikzelf was mij van geen kwaad bewust, ik leefde zonder angst. Maar ik begon toch tekenen aan de wand te zien. Het begon op te vallen dat ik nauwlettend in de gaten gehouden werd en de andere medebewoners niet.

Ook mocht ik geen minuut alleen gelaten worden.

Toen ik hierover uitleg vroeg, kreeg ik te horen dat dit met elke nieuwkomer zo was.

De waarheid kwam ik pas te weten toen een medebewoonster haar mond voorbijpraatte.

…Beetje bij beetje werkte ik naar mijn volgende passies toe, een man en kinderen. En een zelfstandig verpleegster worden in hoofdberoep.

Ik reed op een dag naar mijn werk toen ik Lucien Steenaert herkende.

Hij stalkte me, maar in die tijd kon je nog geen klacht indienen tegen stalking, die gerechtelijke term bestond toen nog niet.

Er kwam een politiecombi voorbij uit de tegengestelde richting.

Ik reed er naartoe, Steenaert muisde ervanonder. 

Klacht indienen durfde ik niet.

Ik verstopte op den duur tijdens de werkuren mijn wagen. Toen kwam hij me thuis stalken.

…

Het stalken stopte plots.

Ik kwam toevallig te weten waarom.

Hij had een nieuw slachtoffer gevonden, Patricia.

Deze vrouw had minder geluk dan ik.

Als het verhaal van een kennis klopt is Patricia kort na kennismaking met Lucien Steenaert al overleden, een verdacht overlijden. Zij zou gevallen zijn in de kelder.

Een ongeluk waar Steenaert niks mee te maken had? Doodslag? Of moord met voorbedachten rade?

…

Ik bleek klierkoorts gehad te hebben en alle tekenen van die nieuwe ziekte waar men nog niet veel van wist: C.V.S. of chronisch vermoeidheidssyndroom.

Vanaf nu zou ik naar mijn lichaam moeten luisteren, rusten als mijn lichaam aangaf: ‘Stop, het is genoeg geweest.’

Vermoedelijk had ik toen een burn-out en geen C.V.S., want ik spartelde weer overeind en ik zocht een lichtere job.

…

Vijf volle jaren was mijn leven een groot feest.

…

Ik had alles wat ik wou, behalve een gezin.

Ik wou een lieve man om mee oud te worden en een kindje.   

Die vond ik, Maarten Van Damme. 

Stapelgek was ik op hem.

Met hem zou ik oud worden, met hem wou ik kinderen.

Ik beviel van een wolk van een baby, Michèle Van Damme.

Maar toen moest de ware nachtmerrie nog beginnen.

Alle namen zijn pseudoniemen.