Dat één van mijn onzinverhaaltjes beloond werden met een fikse aanslag, deed me in eerste instantie razend worden. Was ik er eindelijk, eindelijk eens in geslaagd om gewin uit mijn schrijfnonsens te halen, mocht ik het meteen inleveren bij de belastingdienst.
Gewoon accepteren kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Actie ondernemen. Een boze brief. Of een bezwaarschrift. Wat deden slimme lotgenoten wanneer hen een soortgelijk iets overkwam?
Op onderzoek dan maar.
Eerst maar eens met mijn eigen kwaliteiten te strijde trekken. Wanneer een stevig epistel de belastinginspecteur niet tot rede kon brengen, kan ik altijd nog andere maatregelen nemen.
Of...
Ja...
Dát is de oplossing...
Dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Ik maak dankbaar gebruik van het aan mij aangereikte recept*.
Meteen neem ik plaats achter mijn bureau en doop de veer eerst in de inkt en steek hem daarna spreekwoordelijk in de reet van de belasting.
Lieve belastingdienst,
Ondanks de vele concurrerende epistels die u hoogstwaarschijnlijk zult ontvangen, hoop ik toch met mijn schrijven uw hart net zo hard te raken, als u met uw brief de mijne tegen geraakt heeft.
Want dat heeft u. Ontstellend.
Wat was ik onder de indruk van het enorme compliment wat u mij maakte. Want dat was het. Ik heb de onderliggende subtiele boodschap zeker begrepen. Uw waardering voor mijn onzinverhaaltjes steeg tot grote hoogtes. Ja, aangeslagen, dat was ik. Tranen van ontroering schoten alle kanten op.
Staat u mij toe, u te verleiden met mijn vele andere kwaliteiten. Want die heb ik. Geloof me. Er zit meer dan genoeg bagage in mijn winkelwagentje. Ik ben in bezit van een grote verzameling hulpstukken, van roerstaafjes tot fotocamera's. Daarmee is zelfs de grootste lul te imponeren. Ja ik kan, als ik de juiste maar tegenkom, aftrekken als de beste. En dat bent u. De juiste. De ware. Helemaal hoteldebotel maakt u mij. Tot over mijn oren. Verdrink mezelf in de poelen des verderf.
Maar ik dwaal af.
Speciaal voor het aftrekken, ben ik begonnen met een expositie in te richten, ziet u, daar had ik die exceptionele polaroid voor aangeschaft, om bijzondere details vast te leggen die ik op de botenparade tegengekomen ben. Ze stonden als palen boven water, de reclameborden met daarop de o zo doorzichtige verleidingsquote. De belastingdienst, lekkerder kunnen we het niet maken. Het schreeuwde het uit. Grijp me bij de ballen. Misbruik me.
En laat dat nou precies datgene zijn wat mij kan bekoren. Waar ik zo op geil. De belastingdienst, die zich voor mijn voeten werpt, die zich als ondergeschikte opwerpt. Die smeekbedes op me afvuurt. Betalen alstublieft. Zoveel adoratie kan ik echt niet negeren. Ik ben ook maar een mens.
Het is daarom, dat ik deze aftrekposten speciaal voor u aanschafte, exclusief. Ik zelf heb al die belachelijk kostbare zaken niet nodig. Ik kan het wel doen met mijn dierbare gammele toetsenbordje, als er maar letters op zitten, veel meer heb ik niet nodig voor enkel nonsens en larie.
Ik heb van uw aanslag de door mij gemaakte kosten afgetrokken, gelieve dit te verwerken en besef, dat ik dit niet gedaan zou hebben wanneer ik niet zo was aangeslagen. Geloof me. Het is geen afpersing, maar misbruik uit pure liefde.
In de bijlage heb ik als alternatief voor de gebruikelijke drie xxx, drie cd-tjes meegestuurd. Geniet ervan, zoals ik ervan heb genoten. Gedeelde pret is immers dubbel genot.
liefs
Dana
* Naar aanleiding van de uitdaging die @Encaustichris speciaal voor mij bedacht: Schrijf een liefdesverklaring aan: de belastingdienst. Met de volgende steekwoorden: Winkelwagentje, roerstaafje, fotocamera, recept, onzinverhaaltje, quote, expositie, cd, compliment en parade. Laten we zeggen tussen de 250 en 1250 woorden.
Als dank heb ik @Encaustichris als begunstigde voor dit blog ingesteld.
