Het verhaal van... ''Mysteria'' Deel 3

Eenmaal aangekomen in het bos begon de training van Bella die gegeven werd door Ariane. De training begon doordat Bella van Ariane een hut moest bouwen die waterdicht was en wind bestendig. De eerste vraag die bij Bella opschoot was ''Waarom'' maar alle vragen die ze wilde stellen werden niet beantwoord omdat Ariane in een soort trans leek te zijn. Ze zat in een kleermakerszit met haar rug tegen een grote boom. Bella liep na een poosje richting Ariane om te kijken of ze echt niets hoorde of zag. Toen ze dichter bij Ariane in de buurt kwam voelde ze een soort krachtige bron rond Ariane hangen die ze niet thuis kon brengen. Toen ze op zo'n 3 stappen van Ariane verwijderd was kreeg Bella een soort zoemend geluid in haar oren die van Ariane af leek te komen. Ze probeerde een volle stap vooruit te doen maar bleef op de helft steken met haar voet in de een aanstalten hem neer te zetten. Het leek of ze bevroren stond of versteend en kon dan ook verder niet meer bewegen. Ariane opende haar ogen en tot Bella`s verbazing waren de pupillen van Ariane compleet verdwenen. De ogen die helemaal wit leken straalde een soort magische kracht uit en waren zo stralend mooi zoiets had Bella nog nooit gezien. Zonder dat Ariane haar lippen op en neer bewogen hoorde Bella wel haar stem die zei '' Wees niet bang Bella ik wil je enkel laten zien waar wij toe in staat zijn. Wij beschermers beschikken over magische krachten, net als jij ook over magische krachten zal gaan beschikken als de tijd hiervoor rijp is'' Toen Bella naar haar voeten keek zag ze dat ze enigszins aan het zweven was en dat haar gewaad dat onder het harnas uitstak mee zweefde. Zelfs haar haren zweefde rond in de lucht alsof de zwaartekracht verdwenen was. Ariane sloot haar ogen en met een smak kwam Bella op de grond terecht. Ariane opende opnieuw haar ogen en Bella zag dat de pupillen weer terug waren gekeerd bij Ariane. ''Wow...H...hoe deed je dat?'' vroeg Bella. ''Dat komt later Bella, Focus jezelf nu eerst maar op je opdracht en maak de hut af. In razend tempo werkte Bella met in haar gedachte de gebeurtenis van daarstraks dat ze door Ariane haar toedoen zweefde. De hut was een uur later water en wind dicht en groot genoeg voor Ariane en Bella om samen te kunnen zitten en eten. Zelfs had ze een vertrek in de hut gemaakt waar ze samen zouden kunnen slapen. Ariane inspecteerde de hut grondig maar kon niets vinden om Bella op aan te merken en gaf Bella zelfs een compliment over de bouwkunsten die ze geleverd had. ''Waar heb je zo leren bouwen?'' vroeg Ariane. ''Weet ik eigenlijk niet'' antwoorden Bella en keek enigzins verbaasd naar Ariane over de bouwkunsten van de hut. ''Dat is nou precies wat ik bedoel, je kent je eigen kunnen nog niet Bella. Je hebt meer in je mars dan je denkt'' vertelde Ariane aan Bella. ''Je bent de geen die wij zoeken en dat weten wij ''de beschermers van Mysteria al jaren en daarom hebben we jou gevolgd en gezorgd dat je veilig was in de wereld van jullie. De training voor vandaag is voorbij en ik zie dat je moe bent dus vandaag zal ik voor het eten zorgen.'' zei Ariane. Ze klapte in haar handen en in een flits stonden er 2 heerlijke maaltijden voor hun op een tafeltje met een kaarsje in het midden. ''Tast toe'' zei Ariane en ze had de woorden nog niet uitgesproken en Bella had de eerste hap al door haar keel. Na de maaltijd werd Bella erg moe en is ze in de hut die ze overdag gebouwd had in slaap gevallen.

De volgende morgen werd de wakker door het geluid van fluitende vogeltjes en het geritsen van herten die achter de hut aan het zoeken waren naar eten. Ze ging langzaam rechtop zitten en keek om zich heen om te zien of alles in orde was. Toen ze zich uitrekte had ze even haar ogen dicht maar achter de hut hoorde ze de herten plots wegrennen. Dit was niet in orde, snel pakte ze haar wapen dat leek op een kruising tussen een dolk en een zwaard. Dit was goed genoeg had Ariane gezegd bij de smid. ze rende naar buiten terwijl ze het bovenstuk van haar harnas aantrok. Ze liep langzaam aan naar de zijkant van de hut en stopte even voor ze achter de hut aan zou komen. Ze haalde diep adem en rapte al haar moed bijeen. ''Ik behoor tot de beschermers van Mysteria dus ik zal moeten vechten'' dacht Bella. Ze liep de hoek om en zag daar een vreemd dier zitten. Het dier was niet veel groter dan een wasbeer en leek op een kruising van een kat en wasbeer en een stokstaartje het was gekleed in een spijkerjasje dat veel te klein was. Ook had het veel te grote schoenen aan en over zijn hoofd had het een lederen vliegmuts aan met gaten waar zijn oortjes doorheen konden. Toen het beest Bella zag sprong het achteruit en trok wederom een zwaard(je) ''En garde!'' Riep het beest, en ging in een aanvallende positie staan. Toen Bella dit tafereel zag schoot ze direct in de lach,''ha ha ha...moet je dat nou zien, wat lief'' al lachend liep ze richting het beestje en wilde het aanhalen. ''Blijf waar je bent!'' waarschuwde het beestje nogmaals ''want ik fileert je levend!'' Riep hij. ''Doe maar rustig, ik ben Bella en ik doe je geen kwaad ik beloof het je'' Bella stopte haar zwaard in de houder. ''Hoe heet jij?'' vroeg Bella met een lief stemmetje. ''Stop met dat kinderlijke stemmetje! Ik ben geen lief diertje als je dat denkt, ik ben moordlustig,wreed en agressief'' toen hij dit zei probeerde hij te grommen maar er kwam niet meer uit als een hoest en iets dat leek op een haarbal. Bella schoot weer bijna in de lach maar deze keer kon ze hem inhouden. ''ga je nou nog vertellen wie je bent of moet ik gaan raden?''zei Bella. ''Oké...Oké...ik ben Kitano de oude koninklijke kater van Koningin Kitana van Greolisium. ''Hoe komt het dat je hier verzeild bent geraakt Kitano?'' vroeg Bella hem. ''Dat zal ik je vertellen zodra je wat te eten voor me hebt geregeld want ik sterf van de honger Bella!''zei Kitano. Bella had nog wat restjes bewaard van het heerlijke maal van gisteren dat Ariane voor hen had getoverd. Ze deelde dit samen en aten hen ontbijt aan het tafeltje dat nog steeds voor het hutje stond. Na het maal vertelde Kitano het verhaal aan Bella. ''Ik was altijd het lievelingetje van de Koningin en kreeg alles wat mijn hartje begeerde. Tot op een dag die irritante egoïstische gribus van een zeverus over de vloer kwam bij mijn lieve koninginnetje en haar de oorlog verklaarde. Hij sprak een spreuk uit en met zijn staf wees hij richting mijn koningin ik sprong op en was net te laat een deel van de straal raakte mij maar de rest ging toch tegen Kitana en ze was in no-tim e versteend. Dit zorgde ervoor dat ik verder moest leven in het bos verminkt als ik nu ben. Boos keek Kitano naar de grond en in zijn ogen begonnen tranen te komen die via zijn wimpers op de grond vielen, met een kwade vastberaden en heldhaftige toon in zijn stem zei kitano ''als ik die zeverus in mijn handen krijg... zal ik hem doden! Kan je me helpen Bella?