Je ziet het niet aankomen ondanks je allerlei signalen krijgt. Negeren en gewoon doorgaan. Tot er wat gebeurd en hij dan thuis komt te zitten. Je doet er alles aan om begrip te hebben, hem te steunen .
Je bent thuis hard bezig je partner te motiveren. Onbegrip van buiten, je schiet in de verdediging. Wat is burn out. Onzin. Doe niet zo moeilijk . Gewoon werken, gewoon je dingen doen. Dan gaat het vanzelf over. Is dat wel zo? De werkgever die er laconiek over praat en naar handelt.
Weinig begrip van je werkgever. Het denkt te weten waarom je ziek thuis zit en dus de arbo arts daarin mee zien te krijgen. Eerste bezoek bij de Arbo arts liet ik mij wel even gaan. Hij liep naar binnen ik zat rustig in de wachtkamer. Hij kwam naar buiten, zag er moe uit en keek mij aan met die afwezige blik. Ja dat hij zou moeten beginnen. Waat? Heeft ze wel gezien in wat voor toestand je bent? Heb je wel aangegeven wat er scheelt? ( Tja hij kan het zelf niet benoemen wat hij heeft wat hij voelt) .
Ik wil terug zei ik toen we de lift uitstapten, Ik wil verhaal halen. Tja, als ik vind dat men mij en mijn gezin onterecht behandeld dan ga ik brullen. Dan komt de leeuwin in mij wakker. Ik maak het dag en nacht mee. Zo een arts achter het bureau gaat niet even na een gesprek van nog geen kwartier aan en dan zeggen ja re-integreren. Ook het feit dat ik zie hoe mijn partner de schouders laat hangen en gaat weifelen over zijn toestand. Nee, dat gaat niet gebeuren. Ik heb genoeg om mij heen gezien en gehoord om dit niet serieus te nemen.
Lift in, naar de arbo arts. Stond ze daar in de deur net toen we binnen liepen. Ik vroeg niks ik sprak haar meteen aan. Of ze wel beseft wat ze gedaan heeft . Oke ze bleef rustig, gelukkig voor ons allen. Of ik even mee wil komen in de kamer. We lopen naar binnen . En ik begon mijn relaas . Eindigde met de vraag waarom en op basis waarvan trekt ze deze conclusie ? Ze heeft hem amper een kwartier gesproken .
" Ja nee, hij kan dan beginnen met re-integreren en als hij denkt het niet aan te kunnen op het moment van aanvang kan hij zich altijd nog ziek melden. Nou fijn is dat om het nu zo te stellen. Ik vroeg om een second opinion. Mijn partner is niet de persoon om zomaar thuis te zitten. Altijd met plezier naar werk gegaan. 2017 werd het steeds zwaarder voor hem en steeds meer met tegenzin naar het werk. Ja de rekeningen moeten betaald worden, dus zet hij door. Dan wil zo een arbo arts hem terug op de werkvloer hebben waar andere instanties de ernst ervan in zien.
We worden plat gebeld door de werkgever. Als hij slaapt dan maak ik hem voor niemand wakker. Want een mens heeft slaap nodig. Ja wat wil hij nog meer ze komen hem tegemoet, het kan zo niet verder. Dan vragen of hij denkt weer aan het werk te kunnen. Steeds weer van die telefoontjes. Het werkte niet bepaald motiverend voor iemand met een burnout.
Slapeloze nachten kreeg ik ervan. Een man die elke dag wel meer dan 20 km ging hardlopen. Bij regen, sneeuw, kou , warme temperaturen hij ging met gemak de deur uit in zijn hardloop kleren . De routine, hem voorbereidingen zien treffen om te gaan hardlopen, is weg. Hij heeft geen puf, geen energie.
Dan trek ik de stoute schoenen aan en schrijf een mail naar de case manager van de Arbo dienst. Leg alles uit wat ik voel , hoe ik het beleef en hoe ik hem zie en wat mij zorgen baart. Hoe de werkgever erin staat. Hoe de werkgever ermee omgaat. Ik zal dan niet bepaald een reactie krijgen waar ik op hoop,maar ik deed het toch.
Buiten alle verwachtingen om kreeg ik een begripvolle mail en werd ons veel sterkte toegewenst en hij het heel goed begreep. We werden niet meer "lastig gevallen".
Nu een half jaar verder , de werkgever nodigt hem uit voor een kopje koffie. Wat schetst mijn verbazing. Ze trok van leer, liet haar uitrazen en toen nam ik het woord. Ik heb mij meerder malen ingehouden om niet tekeer te gaan. Is zijn werkgever en we hadden het erover gehad onderweg dat hij het zou aanhoren en dat als het moet hij begint met re-integratie. En hij het woord zou voeren. Als het moet.....ben je er dan wel aan toe? Dat het zo niet langer kon , wil hij wel weer naar het werk komen. Wat een rotstreek dacht ik, hem hier laten komen onder het mom van een kopje koffie, kijken hoe het met hem gaat. En dan met allerlei aantijgingen komen. Ik heb mij goed weten te houden. Omwille van mijn partner. Maar ik nam het gesprek over omdat ik zag dat hij even verward was door deze houding. Hij ging vol vertrouwen voor een bakkie en krijgt hij dit.
Onderweg naar huis was hij totaal gedemotiveerd. Zakte terug, en bedankt werkgever. Ik had hem zover dat hij weer zijn hardloopschoenen pakte en nu ben ik terug bij af.
Is het omdat het niet te omschrijven is, dat het nog niet als zodanig geaccepteerd is . Dat er zo makkelijk over een burn-out wordt gedaan? Ik gun het niemand nu dit van dichtbij te hebben meegemaakt. Maar ik zou het haar haast wel toewensen met haar arrogant gedrag. Ik citeer: "Sorry maar ze vindt het maar onzin , een burn out " . Hoe kun je ? Er zit iemand , een mens, tegenover je die zelf naar antwoorden zoekt en in feite lach je hem uit . Wat voor persoon ben je? Denk je aan je promotie? Denk je aan je toeslag die je krijgt , de extra's die je krijgt als je de werknemers aan het werk krijgt? Is dat het waar het je om gaat?
