wat als je partner een burnout heeft
Je ziet het niet aankomen ondanks je allerlei signalen krijgt. Negeren en gewoon doorgaan. Tot er wat gebeurd en hij dan thuis komt te zitten. Je doet er alles aan om begrip te hebben, hem te steunen .
Je bent thuis hard bezig je partner te motiveren. Onbegrip van buiten, je schiet in de verdediging. Wat is burn out. Onzin. Doe niet zo moeilijk . Gewoon werken, gewoon je dingen doen. Dan gaat het vanzelf over. Is dat wel zo? De werkgever die er laconiek over praat en naar handelt.
Weinig begrip van je werkgever. Het denkt te weten waarom je ziek thuis zit en dus de arbo arts daarin mee zien te krijgen. Eerste bezoek bij de Arbo arts liet ik mij wel even gaan. Hij liep naar binnen ik zat rustig in de wachtkamer. Hij kwam naar buiten, zag er moe uit en keek mij aan met die afwezige blik. Ja dat hij zou moeten beginnen. Waat? Heeft ze wel gezien in wat voor toestand je bent? Heb je wel aangegeven wat er scheelt? ( Tja hij kan het zelf niet benoemen wat hij heeft wat hij voelt) .
Ik wil terug zei ik toen we de lift uitstapten, Ik wil verhaal halen. Tja, als ik vind dat men mij en mijn gezin onterecht behandeld dan ga ik brullen. Dan komt de leeuwin in mij wakker. Ik maak het dag en nacht mee. Zo een arts achter het bureau gaat niet even na een gesprek van nog geen kwartier aan en dan zeggen ja re-integreren. Ook het feit dat ik zie hoe mijn partner de schouders laat hangen en gaat weifelen over zijn toestand. Nee, dat gaat niet gebeuren. Ik heb genoeg om mij heen gezien en gehoord om dit niet serieus te nemen.
Lift in, naar de arbo arts. Stond ze daar in de deur net toen we binnen liepen. Ik vroeg niks ik sprak haar meteen aan. Of ze wel beseft wat ze gedaan heeft . Oke ze bleef rustig, gelukkig voor ons allen. Of ik even mee wil komen in de kamer. We lopen naar binnen . En ik begon mijn relaas . Eindigde met de vraag waarom en op basis waarvan trekt ze deze conclusie ? Ze heeft hem amper een kwartier gesproken .
