'Zo, mevrouw, komt u maar eens fijn liggen.'
'Dank u.'
'Vertel, wat is er aan de hand.'
'Dokter, ik hoor steeds vaker vreemde geluiden.'
'Beschrijf ze eens.'
'Irritant geroezemoes, het steekt me, ze proberen me vast te pinnen op mijn woorden, ik word niet meer geloofd.'
'Denkt u soms... ik bedoel, kan ik me indenken, u als Sinterklaas heeft het zwaar.'
'Ik ben toch zeker geen goedheiligman?!'
'O nee? De Kerstman dan? Die piekt toch volop dezer dagen?'
'Waar ziet u me niet voor aan, dokter, voelt ú zich wel goed?'
'Hmmm. Vertel eens verder, kunt u er uit wijs worden wat er gezegd wordt?'
'Het is de standaardonzin, dat het tijd wordt voor opname en dergelijke.'
'Aha, nu komen we ergens.' De psychiater springt op en richt zijn camera op mij. Het komt voor mij niet als verrassing, ben tenslotte zelf begonnen over opnames.
'Maar u gelooft toch niet alles wat er over me gezegd wordt, dokter?'
'Wat, nog meer?'
'Dat ik in staat zou zijn om mijn tuin vol verkeersborden en lantaarnpalen zou zetten om daartussen waslijnen te spannen en wanneer ik zonder knijpers zou zitten zou ik plakband gebruiken om daar triljoenen dekens mee op te hangen.'
'En wat denkt u zelf?'
'Het zegt meer over mijn buren dan over mij. Ze verdenken me ervan talloze steekwoordenblogjes te schrijven, onzin, gister nog heb ik een zootje van dergelijke woorden in de afvalemmer gekieperd, juist om dit soort geroddel te voorkomen.'
'Aha, interessant, maar wat zit u nou werkelijk dwars?'
'Ik lig achter.'
'Waarachter, ik bedoel, waarmee?'
'Met 140w piekfijnverhaaltjes.'
'Tja, dat gaat mijn specialisatie te buiten, daarvoor zal ik u toch moeten verwijzen naar een collega. Goedemiddag.'
Deze dubbele 140w past ook in de schrijfuitdaging van Hans.
