Het begin van mijn zoektocht

Ik zal ongeveer 8 jaar zijn geweest, toen mijn zoektocht begon. Ik was er zeker van dat ik geadopteerd moest zijn, of dat mijn moeder maar met deze man getrouwd moest zijn, omdat ze zwanger was en de zekerheid wilde hebben dat er een man voor haar en een vader voor mij zou zijn. Rond mijn achtste jaar verhuisden we van het platteland naar een dorp.

Ik zag hoe de vaders daar met hun kinderen omgingen. Hoe leuk de kinderen het hadden in hun gezin en wat de vaders allemaal met hun kinderen deden. Nee, mijn vader was een hele andere vader. Een man die autoritair was, een man die je flink klappen gaf, als je niet luisterde. Mijn vader nam me niet op zijn knie en knuffelde me nooit, terwijl al die andere kinderen dat wel hadden. Nee dat waren de leuke momenten als mijn grootouders kamen, van moeders kant, die waren wel met mij bezig.

Ik kon niet begrijpen dat ik altijd gestraft werd en mijn zusje niet. Waarom ik de klappen kreeg, wanneer er iets verkeerd ging en een ander niet. Ik kon niet begrijpen, waarom ik altijd de schuld kreeg van de ruzie's die mijn ouders hadden. Waarom moest ik voor straf naar bed, toen oma de sinterklaas cadeautjes kwam brengen en ik er niet bij mocht zijn? Gelukkig kwam oma bij mij boven om me toch mijn cadeautje te brengen, maar ik wist het toen al zeker, dit kon mijn vader niet zijn....

Als puber

Toen ik mijn eerste fuif had, moest ik eerder thuis zijn dan anderen. Dat was al vervelend, helemaal toen ik 5 minuten te laat was. Toen ze allemaal meegingen naar mijn huis, om me thuis te brengen, sleurde mijn vader me mee naar binnen en sloeg de deur dicht voor mijn vriendinnen. Hij zette me voor schut, ik werd ook niet meer uitgenodigd voor feestjes daarna. Een echte vader zou toch blij zijn dat ze me allemaal thuis kwamen brengen en ze bedanken? Nee, als beloning kreeg ik weer een flinke uitbrander en een pak slaag! Ik haatte deze man, waarom had ik zo'n vader? Dit kon mijn vader toch niet zijn?

Ik mocht bijna niets, moest thuis de klusjes opknappen en vooral luisteren en niet weglopen als mijn ouders weer eens ruzie hadden. Altijd weer was er een vernederende opmerking naar mij toe, vreemd genoeg altijd naar mij, nooit naar mijn zus. Ook toen het op school niet meer ging, regelde hij een baantje voor me in de supermarkt, terwijl ik, door een afwijking aan mijn heupen, een zittend beroep moest hebben. Het interesseerde hem niet, werken zou ik! Het geld wat ik verdiende, moest ik afdragen en daarvan kreeg ik een beetje zakgeld. Ergens voor sparen? Dat zouden zij wel doen, alles kwam op mijn spaarbankboekje, zeiden ze, maar achteraf bleek dat er niets op mijn spaarbankboekje kwam.

Trouwen

Toen ik ging trouwen, wilde ik natuurlijk ook een mooie bruidsjapon kopen, maar nu begrijp ik waarom dat niet zomaar kon. Het geld wat ik gespaard had, was er niet. Dus op een dag, moesten we met zijn allen, vader, moeder en de 3 dochters mee naar een dumpzaak. Daar kon ik voor een prikkie een bruidsjapon uitzoeken. Veel keus was er niet, maar toch kon ik er één vinden. Het was mijn enige optie. Nee, niet een trotse vader, ik moest gewoon niet zeuren, maar dankbaar zijn. Wat was ik blij dat ik ging trouwen, geen last meer van een man, die zich mijn vader noemde.

Niets was minder waar

Steeds weer werd ik voor minderwaardig uitgemaakt, steeds weer was ik een leugenaar, of werd er niet naar me geluisterd. Hoe vaak het me niet is overkomen, dat ik op een verjaardag werd overgeslagen met drinken of gebak, kan ik niet meer vertellen. Hoe vaak er commentaar werd geleverd over mijn haar, kleding en gedrag, wil je niet eens weten. Dit kon mijn vader toch niet zijn? Ik heb heel lang alles gewoon gepikt, gewoon alles maar langs me heen laten gaan, maar er kwam een moment dat er iets knapte. Het was gewoon genoeg geweest. Ik wilde niet langer leven met een vader zoals hij, dan maar geen vader meer. Ik schreef een brief en maakte duidelijk wat er aan schortte. Alle frustraties kwamen op papier. De reactie hierop was zoals vanouds, het klopte allemaal niet. Later nog een reactie: wat geweest is, is geweest en je moet ook eens vergeten en vergeven.

Vergeven kun je alleen maar, wanneer je afstand kunt nemen en je vergiffenis is gevraagd. Vergeten? Dat kan ik nooit meer! Het is allemaal geweest, maar het heeft elke dag nog invloed op mijn leven. Het heeft een ander mens van me gemaakt, dan de gemiddelde doorsnee mens. Een positief zelfbeeld heeft het me niet gegeven. Zelfvertrouwen heb ik langzamerhand een beetje opgebouwd, maar ik ben wel extra kwetsbaar voor negatieve dingen, voor mensen die mij veroordelen, voor mensen die me negeren, voor negatieve invloeden.

Leerschool

Is het een leerschool geweest? Jazeker. Ik heb juist heel anders gehandeld als mijn vader. Maar ook heb ik voorkomen, dat de vader van mijn kinderen, in hetzelfde patroon zou vervallen als mijn vader. De ideale vader bestaat niet, maar een vader die luistert, je ook eens knuffelt, ook iets met je onderneemt, je laat weten dat hij trots op je is, is voor mij al een hele goede vader. Mijn vader is mijn vader op papier, maar mijn gevoel zegt: het is je vader niet!