Paniek!
Ik voel een schok en kijk door het raam. De trein is, eerder dan ik had verwacht, in beweging gekomen. Zul je net zien, net op de dag dat een tikkeltje vertraging me heel goed zou uitkomen rijdt die trein stipt op tijd. De deuren zitten dicht, natuurlijk. Het zou trouwens ook wat zijn als iedereen de deuren van een rijdende trein zomaar zou kunnen openmaken. Geen enkele kans dat ik er nu nog uit kan. En dat brengt me toch wel lichtelijk in de problemen. Alle bewijzen liggen natuurlijk nog open en bloot in het zicht. Daar is op zich niks aan te doen, als ik zelf maar niet bij ben. Snelheid is in ieder geval geboden, dus de eerstvolgende seconden gebruik ik voor een snelle blik in de gang. Niemand te zien, maar ik hoef er niet op te rekenen dat dit zo blijft. Er zullen wellicht verlate reizigers langs komen, op zoek naar een vrije plek, of, nog waarschijnlijker, gewoon de conducteur.
Tien minuten geleden ben ik, geheel argeloos, deze coupé ingestapt. Je weet hoe dat gaat, een vaag knikje naar de medepassagier en volledige focus op je eigen plekje. Misschien dat ik daardoor de lege, starende blik van de vrouw mistte, en de rode ontsiering met dat mes. Ik schrok, en dat is een understatement. Zeg maar rustig: totale paniek. Wat nu? Politie waarschuwen? Zo van: ‘ ja agent ik zie ineens dat ik al tien minuten tegenover een lijk zit…’ Dat geloven ze natuurlijk nooit.
Ik kan haar natuurlijk een slapende pose geven, een beetje in de hoek van de coupé, met haar jas half over zich heen. Die jas is belangrijk, het verhult de al te duidelijke aanwijzingen van wat er met haar is gebeurd. Dat is in ieder geval het voordeel van een eersteklascoupé, hopelijk laten ze een slapende dame, of eentje die er zo uitziet, met rust. Misschien is dit inderdaad de beste optie, die slaaphouding. En dan zelf zo ver mogelijk van deze plek vandaan een andere zitplaats zoeken, liefst zo dicht mogelijk bij een uitgang. Een beetje riskant is dat wel. Bij ontdekking worden vast alle deuren vergrendeld, ontsnappen is er dan niet meer bij. De noodrem, zou dat een optie zijn? Of worden de deuren dan ook vergrendeld?
Een paar minuten later zit ik aan het andere eind van de trein. Het is nog een minuut of vijf tot het volgende station. Vijf minuten, die voor mij alle verschil kunnen uitmaken. Vijf minuten. Ik zie de secondewijzer traag doortellen. Nog vier minuten. Zo lang is dat niet, maar het lijkt een eeuwigheid. Drie minuten nog maar. Dan schokt de trein opnieuw. Het geluid van de remmen klinkt en het zweet breekt me uit. Remmen we voor het station? De trein vermindert duidelijk van snelheid. Twee minuten nog, dan moeten we stoppen bij het volgende perron. Langzaam rolt de trein verder. Dan nog een schok, en nog eentje. De trein staat stil, midden tussen de weilanden en de deuren zijn nog steeds op slot.
En daar in de verte, zie ik daar blauwe uniformen deze kant op komen?
