Om terug te komen op het onbaatzuchtige wat ik wilde doen voor mijn vader, moet ik twee jaar terug . Ik zat voor de tv en zag het programma de wereld rond met 80 jarigen, op SBS met Dennis van der Geest. Een programma waarin in hoogbejaarden een reis rond de wereld maakten. En iedere oudere mocht een wens opgeven. Ik dacht direct dat is leuk voor mijn vader. Hij is in de 80 maar nog fit voor zijn leeftijd. Ik besloot de volgende dag direct op onderzoek uit te gaan. Ik vond het inschrijfformulier en vulde alles in. Vertelde over het overlijden van mijn moeder en dat wij eigenlijk als gezin nooit naar het buitenland op vakantie zijn gegaan. Mijn broer en ik op latere leeftijd wel, maar mijn vader niet. Wij gingen altijd naar de camping in Ermelo. Iedere vrije dag die we hadden, waren we daar. Ik vond het heerlijk. Maar nu ik wat meer van de wereld had gezien, gunde ik mijn vader dit ook. Ik vertelde het tegen mijn vader en die vond het wel grappig.
Twee jaar later, 8 februari 2019 lag ik op bed en ging mijn telefoon. Aan de andere kant hoorde ik iemand zeggen dat ze van Talpa was. Ze was al tijdje bezig om in contact te komen met mij. Ik had een formulier ingevuld voor het programma. Ik moest even goed nadenken, maar toen ze vertelde over de wereld rond met 80 jarigen wist ik het weer. Na wat informatie vroeg ze of wij in de gelegenheid waren om de dag daarna naar Hilversum te komen voor een interview. Ik gaf mijn vader aan de telefoon en toen hij ophing was hij vol ongeloof. Heb jij geschreven? Ja dat had ik toch gezegd!? Ja maar daarna heb je niets meer gezegd. Ik dacht dat heb je niet gedaan! Ehm, jawel! We waren een beetje in paniek, maar wel nieuwsgierig. De volgende dag op naar Hilversum, naar de studio van Talpa. Ik kon zelf nog niet zo’n stuk rijden, dus ik vroeg of Bianca, mijn beste vriendin mee wilde gaan. Terwijl we daar in de lobby aan het wachten waren en foto’s namen van de Emmy voor The Voice, kwamen er meer ouderen binnen. Allemaal voor een eerste interview. Uiteindelijk mocht ik met mijn vader meelopen naar een klein kantoor waar hij werd voorzien van een microfoontje en begon het eerste interview.
De twee meiden die het interview afnamen legden uit dat het een soort sollicitatie was voor de programmamakers. Ze vroegen mijn vader van alles. Over ons gezin en onze vakanties, over zijn werk en over mijn broer en mij. Mijn vader is altijd vrolijk en gaf overal antwoord op. Tenminste als hij ze goed kon verstaan, want hij is al een tijdje slechthorend, maar wil dat zelf vooral niet toegeven. Dus soms moest een vraag 2 tot 3 keer worden herhaald. Ze vroegen naar zijn vakanties. Hij vertelt dat hij altijd naar Ermelo ging. Nog nooit gevolgen of ergens buiten Nederland is geweest. Behalve die ene keer naar Euro Disney met mijn broer. Hij kan zich eigenlijk ook geen voorstelling maken van het buitenland. Of van vliegen. Het lijkt hem allemaal wel leuk eigenlijk. Het enige wat hij eigenlijk altijd heeft willen zien is een palmboom. Die zou hij in het echt willen zien. Wat zou je droomwens zijn, vraagt een van de meiden. Mijn vader zegt dat hij altijd met mij heeft gesproken over Suriname. Als wij ooit samen op vakantie zouden gaan, dan zouden we samen naar Suriname gaan. Hij wil wel weten waar ik vandaan kom. Dat was onze droom. Ze zien dat het hem een beetje emotioneel maakt. Ze vraagt door naar de band die hij heeft met mij. Hij legt uit dat we goed met elkaar op kunnen schieten. Een paar jaar geleden ben ik bij hem gaan wonen. Het plan was om zo snel mogelijk weer weg te gaan en dat vond hij best wel jammer. Maar ze is er nog steeds. En dat vind ik wel gezellig! We kunnen het goed vinden, zitten elkaar niet in de weg en konden elkaar gezelschap goed gebruiken. Wat bijzonder merkt ze op. Mijn vader wordt zichtbaar emotioneler. Als ze vraagt waarom dat komt, antwoord hij eigenlijk niet. Ik voel me genoodzaakt om wat duidelijkheid te geven, terwijl ik eigenlijk niets mocht zeggen. Ik zeg, mijn vader die vertelt iets niet omdat hij dat niet wil. Wat is dat dan, vraagt een van de meiden. Hij wil niet vertellen dat ik ongeneselijk ziek ben. Er valt een stilte. Ik leg uit dat ik eind vorig jaar te horen heb gekregen dat ik borstkanker heb en dat het is uitgezaaid in mijn botten. Er is niet veel meer aan te doen. De meiden zijn stil en mijn vader huilt. Maar ik ben er nog, zeg ik om de lucht wat te klaren. Ze vragen aan mijn vader hoe hij zich voelt. Hij geeft aan dat het moeilijk is, maar dat we positief blijven. Kort daarna is het interview klaar en worden we naar buiten begeleid. We horen het nog. Eenmaal thuis ga ik in bed liggen. Die staat nu in de huiskamer omdat de trap op en af lopen te zwaar is. Ik praat met mijn vader over hoe gaaf het zou zijn als hij op reis mee zou kunnen gaan. Ik zie in zijn ogen dat hij zich zorgen maakt over mij. En ik maak me ook zorgen. Ik voel me gebroken en heb stijve spieren en gewrichten. Hoe ik het een maand alleen thuis moet regelen weet ik nog niet. Maar ik ga het regelen zodat mijn vader mee kan als hij wordt uitgekozen.
Inmiddels zijn we weer een paar maanden verder en is mijn vader 1 van de 8 reizigers die mee is gegaan. En ben ik een maand alleen thuis gebleven. Hoe die periode is gegaan daar vertel ik graag in mijn volgende blog, k*nker kanker…
