verdwenen in het niets
Waar en hoever ik ook keek, er was geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien. Ik was helemaal alleen.
En dat beviel mij best. Ik had het wel gehad met al die happy peppy mensen. Alsof het leven één groot festival is. Ze moesten eens weten. Dat is het leven dus niet. Het leven zuigt. Het zuigt alle plezier uit je lichaam en geest. Iedereen verwacht ook altijd van alles van je. Je moet met de laatste mode meedoen. Anders loop je uit de pas. Er wordt verwacht dat je op visite gaat bij je oude moeder en nog liever hebben ze dat je er hele dagen mee opgezadeld zit. Mantelzorgen – nou die jas is mij te groot. Ik verzuip erin, ik kan het niet. Mocht je medelijden krijgen met mijn moeder. Niet doen, ze is allang geleden overleden. In haar slaap na een lang ziekbed.
