Waar en hoever ik ook keek, er was geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien. Ik was helemaal alleen.
En dat beviel mij best. Ik had het wel gehad met al die happy peppy mensen. Alsof het leven één groot festival is. Ze moesten eens weten. Dat is het leven dus niet. Het leven zuigt. Het zuigt alle plezier uit je lichaam en geest. Iedereen verwacht ook altijd van alles van je. Je moet met de laatste mode meedoen. Anders loop je uit de pas. Er wordt verwacht dat je op visite gaat bij je oude moeder en nog liever hebben ze dat je er hele dagen mee opgezadeld zit. Mantelzorgen – nou die jas is mij te groot. Ik verzuip erin, ik kan het niet. Mocht je medelijden krijgen met mijn moeder. Niet doen, ze is allang geleden overleden. In haar slaap na een lang ziekbed.
Nog iedere dag ben ik blij dat ik de stap heb gezet. Na jaren van tobben, was ik er klaar mee. Het leven zonder mensen lonkte. Eerst heb ik grondig onderzoek gedaan en de plek gevonden. Natuurlijk was er in de omgeving – zo'n pak em beet zeven kilometer verderop menselijke beschaving in de vorm van een minuscuul dorp. Waar ik één keer per week naartoe ging om het hoognodige te kopen aan boodschappen. Maar verder bleef ik er weg. Mensen keken mij aan alsof ik een geest ben. En ja, ik zie er paradijsvogelijk uit. En daar zit ik niet mee. Eigenlijk heb ik medelijden met hen. Zij moeten nog van alles. Ze zijn geboren, worden direct opgezadeld met de meest vreselijke verplichtingen en houden dit vol tot hun dood. Soms denk ik weleens, zouden ze me missen? Want ik heb geen telefoon, luister niet naar de radio en kijk geen tv. Dus ik kan niet achterhalen of ze op zoek zijn naar mij. Het kan me niet schelen. Ik zit hier lekker op mijn berg en leef met mezelf. Soms heb ik ruzie met mezelf.
Mijn gedachten spelen onderling mindfuck. So be it, het is mijn hoofd, mijn mindfuck, mijn leven. Niemand die mij dicteert hoe en wat te doen. En als ik sterf, dan sterf ik zoals iedereen, alleen. En dat vooruitzicht stemt mij tevreden. Dan heb ik dat ook op mijn manier gedaan.
Deze inzending...
past in de juni 2019 schrijfuitdaging van Hans van Gemert. Klik hier voor meer informatie en verhalen. Lees die verhalen ook. Iedere verhaal is de moeite waard.
