Vuilnisbakkenterrorisme

Het is maandagmorgen. Mijn dochter mokt en moppert dat het een lieve lust is. Geen verrassing. Zoals altijd heeft zij  last van opstartproblemen. Ik trek mijn dekbed nog even over mijn hoofd, maar besef dat het hiermee niet mee verdwijnt. Zuchtend en kreunend sleep ik mijn lijf uit bed en hobbel  de trap af.

'Mam, een of andere onverlaat heeft de afvalemmer omwikkeld met plakband, vreselijk toch? Wie doet nou zoiets? '

'Geen idee.' Met grote moeite moet ik mijn afgrijzen verbloemen. Dochterlief heeft al de plakrommel weer verwijderd. Mijn hemel, nee hè? Gelukkig gaat ze straks naar school en kan ik op mijn gemak weer een andere oplossing bedenken om te voorkomen dat iemand het verdachte doosje opmerkt.

'Maar wees gerust, mam, ik heb voorzorgsmaatregelen genomen dat die vuilnisplakkerterrorist niet nog eens ongemerkt toe kan slaan.'

'Wat heb je dan gedaan?' Mijn stem slaat een beetje over, hopelijk merkt ze dat niet.

'Mijn camera erop gericht. Het is er eentje die elke beweging registreert, ik neem geen enkel risico. Uiteraard heb ik wel een extra waarschuwingselement toegevoegd, op het moment dat iemand de emmer aanraakt krijgt hij of zij een optater.'

'Een optater?'

'Ja, een stroomstoot. Onverlaten dienen hard aangepakt te worden.'

'Maar lieverd, wanneer ik nu eens vuilnis heb wat ik erin wil knikkeren?'

'Dan stuur je mij een appje, zodat  ik met een speciale pincode tijdelijk de stroom uit kan schakelen, echt mam, het is de enige mogelijkheid.'

Het duizelt me, waarom heb ik geen standaarddochter? Waarom bedenkt zij toch altijd zulke ingewikkelde toestanden?

Ik werp een blik op de klok, ik moet op de één of andere manier een smoes verzinnen om haar die idioterie uit haar hoofd te praten.  Mijn hersens draaien al op volle toeren, eerst maar haar af te zien leiden. 'Lieverd, wil je voor je naar school gaat nog even de dekens op de waslijn hangen?'

'Welke waslijn? Die tussen het verkeersbord en de lantaarnpaal bevestigd zit?'

'Sinds wanneer hebben wij een verkeersbord in de tuin staan?' vraag ik verbaasd.

'Die staat er niet,'  is het felle antwoord. 'Net zo min als de waslijn. Die is er ook niet, wij hebben een droogmolen, mam. Waar zit je toch met je gedachten de laatste tijd? En dekens? Dekbedovertrekken bedoel je hoogstwaarschijnlijk. Jeetje, mam, wel een beetje bij de les blijven, hè.'

 De opmerking dat een droogmolen bestaat uit stangen en waslijnen heeft weinig nut, want haar kennende zal ze daar ook wel een reprimande uit kunnen halen en de klok tikt maar door. Straks zit ik nog uit pure frustratie een verhaaltje neer te tikken en zoals jullie weten, heb ik daar deze maand geen tijd voor.

Dus wat zegt deze wijze moeder?

'Natuurlijk schat, je hebt helemaal gelijk, ga je nu maar klaar maken voor school, ik zal me om de was wel verder bekommeren.'