Opinion: Sprookjes en kleine kereltjes

Er bestaan sprookjes over aardmannetjes. Kleine, vaak oude kereltjes die meestal mensen helpen met raad en daad, soms pestkoppen zijn.
Niet alleen kabouters, behulpzame elfjes die oude, failliete schoenmakers hun werk doen, mannetjes zoals Repelsteeltje die goud spinnen en Ricket met de Kuif die een vreselijke domme prinses slim maakt, zijn daar een voorbeeld van.

Er zijn ook minder aardige exemplaren, verwant aan de plaaggeesten of erger. Die zijn dan ook meestal voorzien van druip- en snotogen, kromme ruggen, bochels, stinken, hebben lange tenen en nagels, zien er uit als Piet de Smeerpoets (inclusief het haar als een ragebol) en een laag IQ (al kunnen zij dit niet als excuus voor hun wangedrag gebruiken). Het plagerige-, pest aardmannetje kennen wij als de ongewassen variant van de laaf, zoals een kobold of trol. Al kunnen die laatste ook aardig uit de kluiten gewassen zijn.

Aardmannetjes zijn er in overvloed. Ook de oude (raadgevende) man staat in sprookjes vaak voor het aardmannetje. Het aardmannetje weet de weg, ook ondergronds en in de andere-, onderwereld. Goed of slecht, in doorsnee is het aardmannetje een met de natuur, woont daar ook, hoort en ziet alles en heeft zelden het licht uitgevonden.

In mijn verhaal "Het aardmannetje en... Mo" komt Mo er een tegen, maar dat is een ander verhaal.