De winterse wandeling
Dichterbij de natuur kom ik niet. Ergens heb ik het gevoel wat vergeten te zijn. Ik graaf in mijn gedachten, het lukt me wonderwel om die nog te hebben. Het winterzonnetje voelt fijn. Dat verbaast me ook. Dat ik nog in staat ben dat te voelen. Ik herbeleef de periode vlak voor de transformatie.
Mijn vraag. De stem. Het advies. Mijn gevoel van opwinding. Was het zo eenvoudig?
Stap voor stap neem ik het proces weer door.
Vanmorgen vertrok ik uit een huis. Het voelde niet meer mijn woning. Ik had net te horen gekregen dat mijn aanwezigheid niet langer op prijs werd gesteld. Het was een klap in mijn gezicht. Blind was ik geweest voor het bedrog wat er onder mijn dak steeds plaats vond. Overtuigd van het feit dat hij wel weer snel erop uitgekeken zou zijn. Maar zijn laatste woorden waren in mijn geheugen gegrift.
'Jij altijd met je roze bril. Je leeft in een fantasiewereld. Alles moet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Ik kan het niet langer opbrengen. Ik wil niet leven in een sprookjeswereld. Het wordt tijd voor een andere bril. En aangezien jij teveel gehecht bent aan de jouwe, wordt het voor mij tijd om de knoop door te hakken. Ik heb je verteld over haar. Die andere vrouw. Die vrouw die wel met beide benen in de wereld van realiteit staat. Jij nam het niet serieus. Nu is het te laat. Ik heb haar gevraagd bij mij in te trekken. Jouw aanwezigheid wordt niet langer op prijs gesteld.'
maar deze herfst was het toppunt
energie gevers zijn het
je verhaal is mooi
geschreven